|
55:393
393
CAPUT
I.
394
19.
Itaque,
fratres
mei
dilecti,
sit
omnis
homo
celer
ad
audiendum,
tardus
autem
ad
loquendum,
tardus
ad
iram.
20.
Ira
enim
hominis
iustitiam
Dei
non
operatur.
21.
Quapropter
deposita
omni
immunditie,
et
redundantia
malitiae,
cum
mansuetudine
suscipite
insitum
sermonem
qui
potest
servare
animas
vestras.
19.
Sit
omnis
homo.
Si
haec
sit
generalis
sententia,
longe
petita
erit
illatio
:
sed
quia
de
sermone
1110
veritatis
sententiam
proximae
congruentem
mox
annectit,
non
dubito
quin
hanc
exhortationem
peculiariter
instituto
suo
accommodet.
Ergo
proposita
Dei
bonitate,
ostendit
qualiter
ad
recipiendum
incomparabile
istud
beneficium
quo
nos
afficit,
comparatos
esse
deceat.
Quae
doctrina
perquam
utilis
est.
Neque
enim
unius
momenti
opus
est
spiritualis
generatio:
quando
semper
manent
quaedam
veteris
hominis
reliquiae,
assidue
nos
refingi
necesse
est,
donec
aboleatur
caro.
Nostra
autem
vel
ferocia,
vel
arrogantia,
vel
socordia,
magnum
est
impedimentum
Deo
ne
suum
in
nobis
opus
perficiat.
Quare
dum
Iacobus
nos
celeres
ad
audiendum
esse
vult,
promptitudinem
commendat:
ac
si
diceret:
Quando
se
ita
liberaliter
vobis
offert
Deus,
vos
quoque
illi
dociles
praebete:
ne
illi
moram
afferat
vestra
tarditas.
Quoniam
autem
dum
nimium
sapere
nobis
videmur,
non
sustinemus
placide
loquentem
audire
Deum,
sed
nostra
festinantia
quodammodo
abrumpimus
eius
sermonem:
silentium
apostolus
nobis
imperat.
Et
certo
nemo
unquam
bonus
erit
Dei
discipulus,
nisi
qui
silendo
eum
audiet.
Non
imperat
tamen
pythagoricae
scholae
silentium,
ne
sit
fas
inquirere
quoties
discere
cupimus
quod
est
utile
cognitu:
sed
tantum
vult
proterviam
nostram
corripere,
ne,
sicut
fieri
solet,
intempestive
obstrepamus
Deo:
et
quamdiu
sacrum
os
habet
apertum,
1111
animos
auresque
nostras
aperiamus,
non
autem
occupemus
ipsi
loqui.
Tardus
ad
iram.
Iram
quoque
damnari
puto,
quatenus
audientiam,
quam
sibi
Deus
fieri
postulat,
quasi
tumultuando
perturbat
vel
impedit.
Neque
enim
Deus,
nisi
sedato
animo,
audiri
potest.
Ideo
addit,
quamdiu
ira
regnum
habet,
non
esse
locum
Dei
iustitiae.
Denique,
nisi
facessat
contentionis
fervor,
nunquam
Deo
praestabimus
illam
silentii
moderationem,
de
qua
nuper
loquutus
est.
21.
Quapropter
deposita.
Concludit
iam
qualiter
recipiendus
sit
sermo
vitae.
Ac
primum
quidem
rite
suscipi
negat
nisi
inseratur,
vel
radices
agat
in
nobis.
Nam
haec
loquutio
suscipere
insitum
sermonem,
in
hanc
aut
similem
resolvi
debet,
Ita
suscipite
ut
vere
inseratur.
Alludit
enim
ad
semen
quod
saepe
in
arida
loca
cadit,
nec
humido
terrae
sinu
excipitur:
vel
ad
surculos
qui
in
terram
proiecti,
aut
ligno
mortuo
superiecti
marcescunt.
|