6:392
materia
formae
subest.
Nam
quum
voluntas
velut
materia
sit,
ad
recipiendam
formam
apta
et
habilis,
ante
renovationem
male
formata
est,
naturae
pravitate.
Ubi
autem
spiritu
Dei
ad
bonitatem
renovatur,
quasi
alteram
formam
induit.
Velle
igitur
habet
homo:
ut
autem
bonum
velit,
a
Deo
praevenitur.
Haec
enim
posteriora
verba
illic
habentur.
Non
dicit,
ut
velle
possit:
sed
praesentem
effectum
assignat
gratiae;
quemadmodum
et
aliquanto
ante,
quum
diceret,
tam
reparari
quam
praeparari
voluntatem,
ut
bona
sit
quae
mala
erat.
Quid
autem
Chrysostomus?
Sic
comitem
gratiae
voluntatem
constituit,
ut
ab
hac
pendeat
illius
efficacia.
Neque
aliter
Pighius
accipit.
Quid
ergo
ex
verborum
similitudine
fucum
facit,
in
tanta
sententiae
diversitate?
Quod
si
nondum
acquiescit,
meminerint
lectores
eius,
quod
[pag.
222]
alibi
retulimus,
pro
magno
absurdo
Augustinum
ducere,
si
quis
dicat,
non
sufficere
Dei
misericordiam,
nisi
adsit
hominis
voluntas.l)
Non
igitur
volentis,
neque
currentis,
ut
totum
detur
Deo:
qui
voluntatem
hominis,
et
praeparat
adiuvandam,
et
adiuvat
praeparatam;
qui
nolentem
praevenit,
ut
velit;
volentem
subsequitur,
ne
frustra
velit.
At
illo
superiore
loco
innuitur,
non
tolli,
sicut
assero,
liberum
arbitrium
per
gratiam;
sed
vulneratum
apprehendi,
ut
dometur
corrigaturque
ad
obediendum
Deo.
Quasi
ego
substantiam
voluntatis
redigi
in
nihilum
oportere,
vel
docuerim
unquam,
vel
etiam
somniaverim.
De
qualitate
enim
semper
loquutus
sum,
in
qua
hic
scriptor
correctionem
dum
requirit,
quid
omnino
a
me
dissentaneum
habet?
Sed
haec
sunt
stratagemata
factitii
nostri
Herculis,
qui
monstra
subinde
sibi
fabricatur,
quibus
devictis
in
sinu
suo
triumphet.
Atque
ut
omnia
inter
se
respondeant,
triumphale
hoc
sibi
carmen
occinit:
his
verbis
nos
compellari
ab
Augustino:
Audi
haeretice,
stulte,
et
inimice
fidei:
Opera
liberi
arbitrii
bona,
quae
ut
fiant,
praeparantur
per
gratiae
praeventum,
nullo
liberi
arbitrii
merito,
ipsa
faciente
gubernante
perficiente,
ut
in
libero
arbitrio
abundent,
non
damnamus.
Adeo
et
caecus
est
et
improbus,
ut
non
cernat,
haec
omnia
perinde
scripta
esse,
ac
si
quis
ex
nobis
dictasset;
et
aliis
mentem
iudiciumque,
ne
cernant,
sua
protervia
tollere
se
posse
confidat.
Ad
reliqua
deinde
mea
argumenta,
sed
pari
qua
hactenus
felicitate,
refellenda
pergit.
Caeterum,
ad
ea
quae
ex
Ieremia
cito:
Timorem
nominis
mei
dabo
in
corda
eorum
ut
non
recedant
a
me;
item:
Dabo
eis
cor
novum,
ut
timeant
me
cunctis
diebus
(Ier.
32,
39.
40),
abunde
responsum
esse
praefatur,
ne
operam
in
re
supervacua
consumat.
Ego
autem
non
alteram
responsionem
audivi,
nisi
quod
fortiter
his
verbis
refragatus
est.
Ut
enim
a
Domino
non
1)
Enchir,
ad
Laurentium.
|