[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


55:391  391  EPIST.  IACOBI  392  c  e  nti  a  m  hic  appellat,  non  quemvis  appetitum,  sed  appetituum  omnium  fontem.  Ab  eo  docet  concipi  vitiosos  foetus,  qui  tandem  emergunt  in  peccata.  Videtur  tamen  improprie,  et  nequaquam  ex  scripturae  usu,  ad  externa  opera  restringere  peccati  vocem:  quasi  vero  non  esset  ipsa  concupiscentia  per  se  peccatum!  quasi  etiam  perversa  desideria,  quae  intus  clausa  et  suppressa  manent,  non  totidem  essent  peccata.  Terum  quum  multiplex  sit  verbi  usus,  nibil  est  absurdi  si  pro  actuali  peccato  hic  sumitur,  quemadmodum  et  aliis  pluribus  locis.  Ac  imperite  hoc  testimonium  arripiunt  papistae,  dum  ex  eo  probare  volunt,  non  esse  peccata,  vitiosas,  imo  foedas,  sceleratas,  et  plusquam  nefandas  cupiditates,  modo  ne  accedat  consensus.  Neque  enim  disputat  Iacobus,  quando  incipiat  nasci  peccatum,  ita  ut  peccatum  sit,  ac  reputetur  coram  Deo:  sed  quando  emergat.  Sic  enim  gradatim  procedit,  mortis  aeternae  causam  esse  consummationem  peccati  :  peccatum  autem  oriri  ex  illicitis  desideriis:  iam  illic  ita  desideria  radicem  habere  in  concupiscentia.  Unde  sequitur,  homines  in  aeterno  interitu  fructum  colligere,  quem  ipsi  protulerunt.  Perfectum  itaque  peccatum  non  intelligo  unum  aliquod  opus  perpetratum,  sed  cursum  peccandi  completum  :  tametsi  enim  unicuique  peccato  mors  debetur,  dicitur  tamen  stipendium  esse  impiae  et  sceleratae  vitae.  Ita  refellitur  eorum  delirium  qui  ex  his  verbis  colligunt,  non  esse  mortale  peccatum,  donec  in  exteriorem  (ut  vocant)  actum  proruperit.  Neque  enim  hoc  tractat  Iacobus:  sed  tantum  in  hoc  versatur,  ut  radicem  nostri  exitii  in  nobis  esse  doceat.  16.  Ne  erretis,  fratres  mei  dilecti:  17.  omnis  donatio  bona,  et  omne  donum  perfectum  desursum  est,  descendens  a  patre  luminum:  apud  quem  non  est  transmutatio,  aut  conversionis  obumbratio.  18.  Is  stea  voluntate  genuit  nos  sermone  veritatis,  ut  essemus  primitiae  quaedam  suarum  creaturarum.  16.  Ne  erretis.  Argumentum  est  a  repugnantibus.  Nam  quum  Deus  omnis  boni  autor  sit,  absurdum  est  censeri  malorum  au  torem.  Proprium,  inquam,  et  naturale  illi  est  benefacere,  a  quo  bona  omnia  nobis  proveniunt:  ergo  quidquam  mali  agere,  in  eius  naturam  non  cadit.  Sed  quia  interdum  accidit  ut  qui  praeclare  alias  se  gerit  tota  vita,  simul  labatur  aliqua  in  parte:  huic  dubitationi  occurrit,  dum  negat  Deum  instar  hominum  esse  mutabilem.  Quod  si  in  omnibus  et  semper  sui  similis  est,  ex  hac  constantia  sequitur,  perpetuum  in  eo  benefaciendi  tenorem  esse.  Haec  ratiocinatio  longe  alia  est  quam  Platonis,  qui  contendit  nullas  hominibus  calamitates  a  Deo  immitti,  quia  bonus  est.  Nam  quia  aequum  est  puniri  a  Deo  hominum  scelera,  eius  respectu,  in  malis  deputare  non  convenit   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci