55:391
391
EPIST.
IACOBI
392
c
e
nti
a
m
hic
appellat,
non
quemvis
appetitum,
sed
appetituum
omnium
fontem.
Ab
eo
docet
concipi
vitiosos
foetus,
qui
tandem
emergunt
in
peccata.
Videtur
tamen
improprie,
et
nequaquam
ex
scripturae
usu,
ad
externa
opera
restringere
peccati
vocem:
quasi
vero
non
esset
ipsa
concupiscentia
per
se
peccatum!
quasi
etiam
perversa
desideria,
quae
intus
clausa
et
suppressa
manent,
non
totidem
essent
peccata.
Terum
quum
multiplex
sit
verbi
usus,
nibil
est
absurdi
si
pro
actuali
peccato
hic
sumitur,
quemadmodum
et
aliis
pluribus
locis.
Ac
imperite
hoc
testimonium
arripiunt
papistae,
dum
ex
eo
probare
volunt,
non
esse
peccata,
vitiosas,
imo
foedas,
sceleratas,
et
plusquam
nefandas
cupiditates,
modo
ne
accedat
consensus.
Neque
enim
disputat
Iacobus,
quando
incipiat
nasci
peccatum,
ita
ut
peccatum
sit,
ac
reputetur
coram
Deo:
sed
quando
emergat.
Sic
enim
gradatim
procedit,
mortis
aeternae
causam
esse
consummationem
peccati
:
peccatum
autem
oriri
ex
illicitis
desideriis:
iam
illic
ita
desideria
radicem
habere
in
concupiscentia.
Unde
sequitur,
homines
in
aeterno
interitu
fructum
colligere,
quem
ipsi
protulerunt.
Perfectum
itaque
peccatum
non
intelligo
unum
aliquod
opus
perpetratum,
sed
cursum
peccandi
completum
:
tametsi
enim
unicuique
peccato
mors
debetur,
dicitur
tamen
stipendium
esse
impiae
et
sceleratae
vitae.
Ita
refellitur
eorum
delirium
qui
ex
his
verbis
colligunt,
non
esse
mortale
peccatum,
donec
in
exteriorem
(ut
vocant)
actum
proruperit.
Neque
enim
hoc
tractat
Iacobus:
sed
tantum
in
hoc
versatur,
ut
radicem
nostri
exitii
in
nobis
esse
doceat.
16.
Ne
erretis,
fratres
mei
dilecti:
17.
omnis
donatio
bona,
et
omne
donum
perfectum
desursum
est,
descendens
a
patre
luminum:
apud
quem
non
est
transmutatio,
aut
conversionis
obumbratio.
18.
Is
stea
voluntate
genuit
nos
sermone
veritatis,
ut
essemus
primitiae
quaedam
suarum
creaturarum.
16.
Ne
erretis.
Argumentum
est
a
repugnantibus.
Nam
quum
Deus
omnis
boni
autor
sit,
absurdum
est
censeri
malorum
au
torem.
Proprium,
inquam,
et
naturale
illi
est
benefacere,
a
quo
bona
omnia
nobis
proveniunt:
ergo
quidquam
mali
agere,
in
eius
naturam
non
cadit.
Sed
quia
interdum
accidit
ut
qui
praeclare
alias
se
gerit
tota
vita,
simul
labatur
aliqua
in
parte:
huic
dubitationi
occurrit,
dum
negat
Deum
instar
hominum
esse
mutabilem.
Quod
si
in
omnibus
et
semper
sui
similis
est,
ex
hac
constantia
sequitur,
perpetuum
in
eo
benefaciendi
tenorem
esse.
Haec
ratiocinatio
longe
alia
est
quam
Platonis,
qui
contendit
nullas
hominibus
calamitates
a
Deo
immitti,
quia
bonus
est.
Nam
quia
aequum
est
puniri
a
Deo
hominum
scelera,
eius
respectu,
in
malis
deputare
non
convenit
|