5:390
Si
spes
aliqua
erat
emergendi,
cur
non
callide
dissimulabamus,
ut
ista
simul
cum
ecclesiae
gubernandae
munere
ad
nos
transirent?
Totum
autem
regnum
illud,
vel
potius
carnificinam,
quam
in
animas
sine
Dei
verbo
exercebant,
cur
evertere
tanto
conatu
aggressi
sumus?
Quomodo
non
cogitabamus,
tantundem
nobis
deperire?
Quantum
ad
opes
ecclesiasticas
attinet,
vorantur
adhuc
magna
ex
parte
ab
illis
gurgitibus.
Verum
si
spes
erat
aliquando
ipsis
ademptum
iri,
ut
certe
necesse
f
fol.
22]
tandem
erit,
cur
non
viam
quaerebamus,
qua
ad
nos
devenirent?
At
nos,
quum
clara
voce
pronunciavimus,
episcopum
furem
esse
qui
ex
opibus
ecclesiasticis
plus
in
usum
suum
convertit,
quam
quod
necesse
est
ad
sobriam
frugalemque
vitam
sustinendam;
quum
testati
sumus,
ecclesiam
pessimo
veneno
tentatam
esse,
dum
tanta
opum1)
affluentia
onerati
sunt
pastores,
quae
ipsos
postea
obrueret;
quum
professi
sumus
non
expedire,
ut
penes
eos
residerent;
quum
postremo
consilium
dedimus,
ut
ministris
tantum
erogaretur,
quantum
ad
frugalitatem
ordine
suo
dignam
sufficeret,
non
quod
ad
luxum
redundaret,
reliqua
pro
more
veteris
ecclesiae
dispensarentur;
quum
ostendimus
eligendos
esse
graves
viros,
qui
illis
praeficerentur,
ea
lege
ut
ecclesiae
et
magistratui
rationem
quotannis
redderent:
hocne
erat
aliquid
nobis
aucupari,
an
potius
a
nobis
ultro
excutere?
Atque
haec
quidem
demonstrant
omnia,
non
quid
sumus,
sed
quid
esse
voluerimus.
Si
ista
autem
palam
ac
vulgo
sic
nota
sunt,
ut
nullus
apiculus
negari
queat,
qua
fronte
iam
exprobrare
nobis
perges
affectatas
opes
ac
potentias
extraordinarias,
praesertim
vero
apud
eos,
quibus
nihil
istorum
est
incognitum?
Portentosa
de
nobis
mendacia
quum
tui
ordinis
homines
quotidie
apud
suos
spargunt,
nihil
miramur.
Nemo
enim
adest
qui
vel
reprehendat,
vel
refutare
ausit.
At
iis,
qui
eorum
omnium,
quae
nuper
recitavi,
oculati
sunt
testes,
contraria
omnia
velle
persuadere,
hominis
est
parum
prudentis,
et
Sadoletum,
ista
doctrinae,
prudentiae,
gravitatis
existimatione,
vehementer
dedecet.
Quod
si
a
re
ipsa
aestimandum
animum
nostrum
censes
reperietur
non
alio
nos
spectasse,
quam
ut
nostra
tenuitate
atque
humilitate
regni
Christi
amplitudo
promoveretur.
Tantum
abest,
ut
regnandi
cupiditate
sacrosancto
eius
nomine
fuerimus
abusi.
Taceo
plurima
alia,
quae
in
nos
pleno,
ut
aiunt,
ore
convicia
detonas.
Homines
astutos
vocas,
inimicos
unitatis
christianae
et
pacis,
novatores
veterum
et
bene
constitutarum
rerum,4)
seditiosos,
quum
animabus
pestiferos,
tum
publice
privatimque
perniciosos
universae
hominum
societati.
Si
effugere
reprehensionem
voluisses,
aut
non
debebas,
invidiae
causa,
tribuere
no-
1)
Ed.
princeps
mendose:
operum.
2)
rerum,
deest
1576.1611.
25*
|