39:39
39
PRAELECTIONES
40
ipsos
effectus,
qui
melius
confirment
quod
dixerat.
Dicit
igitur,
Dabo
illis
cor
unum,
et
viam
unam,
ut
timeant
me.
Neque
enim
aliter
Deus
pro
suo
populo
nos
agnoscit.
Neque
etiam
potest
esse
pater
nisi
spiritu
suo
nos
regeneret,
de
qua
regeneratione
hic
loquitur
propheta.
Sed
reliqua
differam
in
crastinum.
Heri
coepimus
exponere
sententiam
Ieremiae,
ubi
promittitur
novum
cor,
et
nova
via
populo.
Quod
autem
promittit
Deus,
certum
est
esse
in
eius
potestate,
et
non
in
arbitrio
hominis.
Hinc
colligimus
non
esse
penes
hominem,
ut
sibi
formet
cor
ad
obsequium.
Nam
supervacua
esset,
imo
absurda
promissio,
si
diceret
Deus
se
nobis
daturum
quod
iam
nostrum
esset,
et
quod
quisque
sibi
potest
conferre.
Promissiones
igitur
certa
sunt
testimonia
gratiae
Dei
non
tantum
quoad
finem
et
effectum:
sed
ut
sciamus
Deum
sibi
eorum
omnium
laudem
adscribere,
quae
nobis
promittit.
Et
hoc
argumento
saepe
Augustinus
pugnat
contra
Pelagianos,
et
recte
:
quia
mera
esset
fallacia,
quemadmodum
dixi,
Deum
aliquid
promittere
quod
non
esset
positum
in
eius
gratia,
sed
in
arbitrio
hominis.
Iam
quum
loquitur
de
corde
uno
exprimit
consensum,
sed
eiusmodi
ut
omnes
Deo
simul
obediant.
Saepe
enim
conspirant
homines
inter
se
in
malum:
et
coguntur
filii
Dei
saepe
discedere
ab
impiis:
et
hinc
etiam
dissidia,
quae
nunc
regnant
in
mundo,
quorum
culpa
in
nos
coniicitur.
Sed
quia
necesse
nobis
est
discedere
a
papistis
si
velimus
Deum
sequi,
praestat
centies
ab
ipsis
dissidere,
quam
omnes
simul
esse
unanimes,
ut
impia
sit
et
scelesta
conspiratio
contra
Deum.
Consensus
quidem
est
singulare
bonum,
quia-nihil
melius
est
vel
optabilius
pace:
sed
tenendum
semper
est,
ut
inter
se
feliciter
consentiant
homines,
debere
initium
fieri
a
verbi
obedientia.
Hoc
est
igitur
vinculum
legitimae
concordiae
inter
nos,
ut
a
primo
ad
ultimum
pareamus
Deo:
alioqui
maledictus
sit
omnis
consensus,
ubi
nulla
habetur
Dei
ratio,
et
verbi
eius.
Hoc
igitur
notandum
est,
ubi
promittit
Deus
cor
unum,
addit,
viam
unam,
quod
de
externis
operibus
intelligitur.
Et
videtur
Paulus
sumpsisse
ex
hoc
loco
quod
dicit
(Phil.
2,
13)
Deum
esse
qui
dat
nobis
et
velle
et
perficere
pro
suo
beneplacito.
Primo
loco
ponit
velle,
ubi
apud
prophetam
legimus
nomen
cordis.
Scimus
autem
cor
sedem
esse
omnium
affectuum.
Ergo
per
cor
unum
intelligit
propheta
affectus
consentientes
:
deinde,
per
viam
intelligit
quod
Paulus
dicit
perficere.
Neque
enim
satis
esset
velle,
nisi
accederet
exsequutio,
quemadmodum
opus
externum**
per
se
nullius
est
momenti,
nisi
praecedat
voluntas,
et
serius
affectus.
Nunc
ergo
tenemus
quid
velit
propheta.
Primo
ostendit
quomodo
futurus
sit
Israelitis
in
Deum,
nempe
quia
cor
unum
illis
dabit,
et
|