37:39
39
IN
ISAIAM
40
eius
odium
multis
io
locis
multiplicata
sunt
idola
et
erecta,
peregrinationes,
missae,
vota
impia
et
anniversaria
apud
nonnullos
celebriora
quam
antea
fuerunt.
Nam
in
pristina
illa
ignorantia
aliquid
erat
moderationis:
nunc
vero
idololatrae
velut
rabie
perciti
discurrunt,
et
caeco
impetu
feruntur:
nihil
non
moliuntur,
ut
labascentem
superstitionem
fulciant,
et
nutantia
idola:
denique
coniungunt
manus,
et
mutuas
inter
se
operas
tradunt,
ut
resistant
Deo.
Quod
si
quispiam
in
fratrem
suum
reiicere
culpam
velit,
nihil
efficiet.
Sic
enim
haeret
in
unoquoque
ut
depelli
nullo
modo
possit.
Omnes
student
mendacio,
et
quasi
ex
professo
imposturas
appetunt,
suaque
multitudine
freti
tam
se
quam
alios
singuli
Deo
praeferunt.
Alii
alios
vicissim
stimulant
ad
idolorum
cultum,
atque
tam
insano
amore
flagrant,
ut
universus
propemodum
orbis
eo
ardeat.
8.
(At
tu
Israel.)
Nunc
ostendit,
quamvis
sublato
vexillo
omnes
consentiant
in
errorem,
totusque
mundus
fallaciis
sit
deditus,
quam
absurdum
sit
populum
Israel
misceri
cum
gentibus
profanis.
Nam
quum
gratuita
vocatione
segregatus
a
Deo
ac
selectus
esset,
in
eundem
furorem
sese
proiicere
non
debebat.
Insignis
locus,
quo
docemur
vocationem
nostram
sufficere
nobis
debere,
ut
ab
inquinamentis
huius
mundi
cohibeamur.
Quamvis
grassentur
corruptelae,
ac
mundus
se
in
omnem
nequitiam
effundat,
tamen
hoc
fraeno
retineri
nos
decet,
quod
a
Deo
electi
sumus:
ideoque
gentium
et
impiorum
more
vagari
nobis
minime
fas
est.
Vos
quidem
eiusmodi
fuistis,
inquit
Paulus
(1.
Cor.
6,
l
l
)
:
at
nunc
abluti
estis,
sanctificati
estis
per
nomen
Domini
Iesu,
et
per
spiritum
Dei
nostri.
Imo
nihil
magis
absurdum,
quam
ubi
nobis
illuxit
sol
iustitiae,
vagari
quasi
caecos
in
tenebris.
Spectanda
igitur
est
nostra
vocatio,
ut
eam
omni
studio
et
diligentia
sequamur,
atque,
ut
filios
lucis
decet
ambulantes,
a
priori
vitae
consuetudine
abhorreamus.
Hac
ratione
servum
suum
appellat,
non
quod
suis
obsequiis
quidquam
promeriti
essent
Israelitae:
sed
quia
eos
sibi
addixerat.
Ideoque
in
eundem
finem
addit,
tu
Iacob
quem
elegi,
quae
clara
est
gratuiti
favoris
commendatio:
ac
si
diceret,
vos
quidem
servi
mei
estis,
non
proprio
merito,
sed
beneficentia
mea,
quando
vos
electione
mea
paravi
et
aptavi
ut
mihi
peculiaris
essetis
populus.
Denique
admonet
non
adeptos
esse
sua
industria
ut
censeantur
Dei
servi,
nec
quidquam
ab
aliis
differre
in
quo
excellant:
sed
quia
sic
Deo
placuerit,
cuius
est
eligere
pro
suo
arbitrio
hunc
vel
illum.
Interea
simul
admonet
quis
finis
sit
nostrae
electionis:
nempe
ut
serviamus
Deo.
Nos
enim,
ut
inquit
Paulus
(Ephes.
1,
4),
elegit,
ut
sancti
et
irreprehensibiles
essemus
coram
ipso.
Hic
enim
est
scopus
electionis,
ut
qui
mancipia
Satanae
fuerunt,
sese
Deo
totos
submittant,
ac
devoveant.
|