2:39
[CO
2.40]
postea
in
cultum
aut
obsequium
Dei
moliantur,
impensum
illi
ferre
nequeunt:
quia
non
ipsum,
sed
cordis
sui
figmentum
potius
et
somnium,
pro
ipso
colunt.
Hanc
pravitatem
diserte
notat
Paulus
(Rom.
1,
22),
infatuatos
esse
dicens,
quum
sapientes
esse
appeterent.
Prius
dixerat
evanuisse
in
suis
cogitationibus;
sed
ne
quis
eos
culpa
eximeret
subiicit,
merito
eos
excaecari,
quia
sobrietate
non
contenti,
sed
plus
sibi
arrogando
quam
fas
sit,
tenebras
ultro
accersunt,
imo
inani
ac
perverso
fastu
se
ipsos
infatuant.
Unde
sequitur,
non
esse
excusabilem
eorum
stultitiam
cuius
causa
est
non
vana
modo
curiositas,
sed
libido
plus
sciendi
quam
par
sit,
cum
falsa
confidentia.
[Inst
1.4.2.]
Quod
autem
David
impios
et
vesanos
dicit
(Psal.
14,
1
et
53,
1)
sentire
in
cordibus
suis,
non
esse
Deum,
primo
ad
eos
restringitur
qui
suffocata
naturae
luce,
consulto
se
ipsos
obstupefaciunt,
ut
paulo
post
iterum
videbimus.
Quemadmodum
multos
videmus,
postquam
audacia
peccandi
et
consuetudine
obduruerint,
furiose
repellere
omnem
Dei
memoriam
quae
tamen
illis
sponte
a
naturae
sensu
intus
suggeritur.
Iam
quo
magis
detestabilem
eorum
furorem
reddat,
eos
inducit
praecise
negantes
Deum
esse,
quamvis
essentiam
illi
suam
non
adimant,
sed
quia
spoliantes
eum
suo
iudicio
et
providentia
otiosum
coelo
includunt.
Nam
quum
nihil
minus
Deo
conveniat
quam
abiectam
mundi
gubernationem
fortunae
permittere,
caecutire
ad
hominum
scelera,
ut
impune
lasciviant:
quisquis
exstincto
coelestis
iudicii
metu
secure
sibi
indulget,
Deum
esse
negat.
Atque
haec
iusta
Dei
vindicta
est,
pinguedinem
obducere
cordibus,
ut
impii,
postquam
oculos
suos
clauserunt,
videndo
non
videant.
Et
David
alibi
(Psal.
36
2,
ibid.
10,
11)
optimus
suae
sententiae
est
interpres,
ubi
dicit
timorem
Dei
non
esse
prae
oculis
impiorum;
item
sibi
in
maleficiis
superbe
plaudere,
quia
Deum
non
aspicere,
sibi
persuadeant.
Quanquam
ergo
coguntur
aliquem
Deum
agnoscere,
eius
tamen
gloriam
exinaniunt,
potentiam
illi
detrahendo;
sicut
enim
(teste
Paulo
2
Tim.
2,
13)
Deus
se
ipsum
abnegare
nequit,
quia
sui
perpetuo
similis
manet,
ita
isti
mortuum
et
inane
idolum
fingendo,
Deum
negare
vere
dicuntur.
Ad
haec
notandum
est,
quamvis
luctentur
cum
proprio
sensu,
et
Deum
non
solum
inde
excutere,
sed
in
coelo
quoque
abolere
cupiant,
nunquam
tamen
eo
usque
invalescere
stuporem,
quin
retrahat
Deus
ipsos
interdum
ad
suum
tribunal.
Sed
quia
nullo
metu
retinentur
quo
minus
violenter
contra
Deum
ruant:
quamdiu
illos
ita
rapit
caecus
impetus,
brutam
Dei
oblivionem
in
ipsis
regnare
certum
est.
[Inst
1.4.3.]
Sic
inane
illud
patrocinium
quod
superstitioni
suae
praetexere
multi
solent,
evertitur.
Putant
enim
stadium
qualecunque
religionis,
quamlibet
praeposterum,
satis
esse;
sed
non
animadvertunt,
veram
religionem
ad
Dei
nutum,
ceu
ad
perpetuam
regulam,
debere
conformari,
Deum
vero
ipsum
semper
|