1:39
[CO
1.
39]
dictio:
Victuros
diu
super [p.
66]
terram,
qui
parentes
eo
quo
debent
honore
prosequuti
fuerint,
velut
singularis
cuiusdam
commendationis
vice,
quae
declaret
quam
grata
sit
Deo
huius
mandati
observatio,
et
torporem
nostrum
excitet
et
exhortetur;
simul
ut
ingrati
filii,
qui
mutuam
parentibus
vicem
ac
gratiam
referre
neglexerint,
certissimam
maledictionem
expectent.
[OS
50]
MANDATUM
VI.
Non
occides.
Hoc
est
:
quandoquidem
timeri
Deum
a
nobis
atque
amari
oportet,
ne
quem
ullo
genere
offensionis
laedamus,
ne
cui
iniurii
simus,
ne
quem
lacessamus,
ne
cui
vim
afferamus;
quin
potius,
si
quis
est
in
nobis
timor
atque
amor
Dei,
omnibus,
amicis,
inimicis,
benevolentiam
exhibeamus,
utrisque
placere
studeamus,
utrisque,
si
quo
in
discrimine
sunt,
auxiliarem
manum
afferamus,
utrisque
benefici
esse,
quantum
possumus,
contendamus
(Matth.
5).
MANDATUM
VII
Non
fornicaberis.
Huc
pertinet
ut,
quoniam
timeri
a
nobis
atque
amari
Deum
oportet,
caste
ac
continenter
in
omni
vita
nostra
omnia
componamus,
loquamur,
agamus,
et
quando
virginitas
singulare
est
donum
Dei,
videant
singuli
quid
sibi [p.
67]
datum
sit
(Matth.
5.
Eph.
5.
1
Cor.
6.
Matth.
19.
1
Cor.
7).
Nam
qui
hoc
verbum
non
capiunt,
remedium
habent
carnis
suae
impuritati,
oblatum
sibi
a
Domino;
eo
nisi
utantur,
cum
Deo
pugnant
ac
eius
ordinationi
resistunt.
Neque
dicant
(ut
multi
hodie
dicunt):
se
Dei
auxilio
adiutos
omnia
posse.
Dei
enim
auxilium
non
nisi
iis
adest,
qui
in
viis
suis
ambulant
(Psal.
91),
hoc
est
in
sua
vocatione,
a
qua
se
isti
contra
Dei
voluntatem
subducere
conantur.
In
hac
pervicacia
ne
Deum
auxiliatorem
expectent,
sed
meminerint
potius
eius
quod
dictum
est:
Dominum
Deum
tuum
non
tentabis
(Deut.
6.
Matth.
4).
Hoc
vero
Deum
tentare
est,
contra
naturam,
quae
ab
eo
nobis
indita
est,
niti
ac
praesentia
eius
dona
spernere.
Quod
isti
non
modo
faciunt,
sed
matrimonium
etiam,
quod
Deus
instituere
dignatus
est,
quod
in
omnibus
honorabile
pronunciavit,
quod
Christus
Dominus
noster
sua
praesentia
sanctificavit,
quod
primo
suo
miraculo
cohonestare
dignatus
est
(Gen.
2.
Hebr.
13.
Ioan.
2),
pollutionem
vocare
audent,
tantum
ut
qualemcunque
coelibatum
miris
encomiis
tollant.
Quasi
vero
non
aliud
coelibatus
sit,
aliud
|