6:388
est
praeparatio.
Elevatio
autem
cordium
est
conversio.
Agnoscunt
hic
vel
mediocris
iudicii
lectores
solitam
Pighii
dialecticam,
cuius
prima
regula
est,
unum
semper
in
plura
discerpere;
quae
autem
diversa
sunt,
in
unum
confundere.
Levare
in
coelum
corda
et
manus
quid
significet,
plus
satis
notum
est:
nempe,
expansis
in
coelum
manibus
serio
cordis
affectu
invocare
Deum.
Pighius
autem
puerile
commentum
fabricatur,
quod
levare
corda
sit
affectus
nostros
a
terrenis
et
caducis
rebus
liberare,
cum
manibus,
id
est,
operibus
nostris.
Atque
istae
sunt
interpretationes,
scilicet,
quibus
non
secus
ac
delphicis
responsis
fidem
haberi
vult:
quum
nihil
magis
aut
frivolum,
aut
nugatorium
fingi
queat.
Continuo
post,
culpae
agnitionem
veniaeque
deprecationem,
quae
duo
sub
praeparatione
ante
posuerat,
ad
conversionem,
hoc
est,
secundum
poenitentiae
membrum
refert.
Ut
tamen
illi
tam
crassos
errores
ignoscam,
rogo
quidnam
se
confecisse
putet.
Totam,
inquit,
poenitentiam
esse
in
hominis
potestate.
Atqui
illud,
quod
ipse
quoque
Pighius
initium,
et
quasi
primum
ingressum
facit,
ut
peccator,
iniquitatis
suae
agnitione
confusus,
sibi
displiceat,
inter
alia
Dei
beneficia
ponit
Ezechiel,
apud
quem
sic
Deus
populum
suum
alloquitur:
Quum
tu
iuramentum
contempseris,
ut
dissolveres
pactum,
ego
tamen
recordabor
foederis
mei
quod
pepigi
tecum,
suscitaboque
foedus
aeternum.
Et
tunc
viarum
tuarum
recordaberis,
ut
confundaris.
Suscitabo,
inquam,
tecum
pactum
meum,
ut
recorderis
et
confundaris
(Ez.
16,
59).
Pighius
hanc
esse
praeparationem
fingit,
qua
homines
Deum
antevertant,
ac
priores
occurrant
eius
gratiae.
Dominus
autem
homines
praevenire
se
testatur,
ut
peccata
sua
agnoscant.
De
altera
parte
iam
alibi
dictum
est:
non
magis
penes
hominem
esse,
innovare
suam
vitam,
quam
propria
potentia
a
mortuis
resurgere.
De
oratione,
[pag.
217]
quam
promptum
est
eius
insaniam
convincere?
Invocando,
inquit,
praeveniunt
homines
Dei
gratiam.
Quod
enim
eam
precibus
flagitant,
ex
se
ipsis
faciunt.
At
Paulus
contra:
Quomodo
invocabunt,
in
quem
non
crediderunt
(Rom.
10,
14)?
Quibus
certe
verbis
Dei
invocationem
ex
fide,
tanquam
filiam
ex
matre,
procedere
nascique
demonstrat.
Unde
autem
fides?
An
hanc
quoque
praeparationis
e^se
partem
nugabitur?
Et
cur
non
faceret,
quum
de
spe
sic
ausus
fuerit
loqui?
quae
tamen
et
fide
posterior
est,
et
ex
ea
quoque
sicut
Dei
invocatio
producitur.
Habent,
inquit,
a
se
ipsis
homines
ut
pulsent:
Dei
autem
est
aperire.
Augustinus
autem:
1)
Haec
est
fidei
sanitas,
quae
nos
orare
facit,
ut
exaudiamur;
quaerere,
ut
inveniamus;
pulsare,
ut
aperiatur
nobis.
Contra
istam
I)
Lib.
de
perfect,
iustitiae.
|