55:388
ma:
10.
dives
autem
in
humilitate
sua9
quia
tanquam
flos
herbae
praeteribit
ll.
Nam
sol
exortus
est
cum
aestu,
et
exarescit
herba,
et
flos
eius
cecidit,
et
decor
adspectus
eius
periit:
sic
et
dives
in
suis
viis
marcescet
9.
Frater
humilis.
Quemadmodum
Paulus
quum
servos
hortatur
(1.
Cor.
7,
22)
ad
tolerandam
aequo
animo
sortem
suam,
hanc
illis
consolationem
proponit,
quod
liberti
sint
Dei,
manumissi
eius
gratia
e
miserrimo
Satanae
servitio:
ingenuos
autem
admonet
ut
se
Dei
servos
esse
meminerint:
ita
hic
noster
eodem
sensu
iubet
humiles
in
eo
gloriari,
quod
a
Domino
adoptati
fuerint
in
filios:
divites
autem,
quod
ostensa
mundi
vanitate,
in
ordinem
coacti
fuerint.
Ita
priores
vult
esse
contentos
humili
et
abiecta
sua
conditione:
secundos
autem
superbire
vetat.
Quum
haec
summa
et
incomparabilis
sit
dignatio,
quod
in
societatem
angelorum
allecti
simus,
imo
Christi
consortes
facti:
qui
tantum
Dei
beneficium
suo
pretio
aestimat,
reliqua
omnia
susque
deque
faciet.
Ergo
nec
paupertas,
nec
contemptus,
nec
nuditas,
nec
fames,
nec
sitis,
eius
animum
ita
anxium
habebunt,
quin
se
hac
consolatione
sustentet:
quando
mihi
quod
praecipuum
erat,
Dominus
contulit,
aliis
minoribus
carere
aequo
animo
decet.
En
quomodo
frater
abiectus
gloriari
debeat
in
sua
sublimitate:
quia
si
gratus
est
Deo,
in
sola
adoptione
sua
satis
plenam
habet
consolationis
materiam,
ne
minus
prospero
vitae
statu
ultra
modum
angatur.
10.
Dives
in
humilitate.
Speciem
pro
genere
posuit.
Pertinet
enim
haec
admonitio
ad
omnes
qui
vel
honore,
vel
nobilitate,
vel
aliis
rebus
externis
excellunt.
Eos
in
humilitate,
vel
parvitate
sua
gloriari
iubet:
ut
comprimat
altos
illos
spiritus,
qui
ex
rebus
prosperis
inflari
solent.
Porro,
humilitatem
appellat,
quia
regnum
Dei
patefactum,
noa
in
contemptum
mundi
adducere
debet:
ut
sciamus
omnia
quae
prius
in
magna
admiratione
erant,
vel
nihili,
vel
admodum
exsilia
esse.
Christus
enim,
qui
non
nisi
parvulorum
magister
est,
omnem
carnis
fastum
sua
doctrina
retundit.
Ergo
ne
divites
abripiat
inane
mundi
gaudium,
assuescant
in
suae
carnalis
excellentiae
deiectione
gloriari.
Tanquam
flos
herbae.
Si
quis
ad
verba
Iesaiae
alludere
Iacobum
putet,
non
valde
repugno:
sed
non
concedam
testimonium
prophetae
ab
eo
citari,
qui
non
de
bonis
fortunae
tantum
et
evanida
mundi
figura
loquitur,
sed
de
toto
homine
:
nec
de
corpore
magis
quam
anima.
Hic
autem
de
opum
vel
bonorum
pompa
agitur.
Summa
autem
est,
stultam
esse
et
praeposteram
gloriationem
in
divitiis,
quae
momento
effluunt.
Idem
docent
philosophi:
verum
surdis
canitur
fabula,
donec
apertae
sint
aures
a
Domino,
ad
audiendam
coelestis
regni
aeternitatem.
|