5:387
RESPONSIO
riculum
imminere,
nisi
obviam
eatur,
quis
mihi
consulat,
ut
tacitus
ac
securus
exitum
exspeetem?
Quantae,
obsecro,
socordiae
id
esset,
otiosum
et
velut
oscitantem
connivere
ad
eius
exitium,
ad
tfuius
vitam
tuendam
et
conservandam
excubare
debeas?
Atqui
supervacua
Inc
foret
longior
oratio,
quando
tu
ipse
me
omni
difficultate
liberas.
Nam
si
vicinitas,
et
illa
non
adeo
propinqua,
tantum
apud
te
valuit,
ut
dum
tuam
erga
Genevates
dilectionem
vis
profiteri,
non
dubitaris
tanta
atrocitate
me
ac
meam
famam
impetere,
mihi
proiecto
humanitatis
lege
id
concedetur,
ut
dum
cupio
publico
eius
civitatis
bono
consulere,
quae
mihi
longe
alio
quam
vicinitatis
iure
commendata
esse
debet,
mihi
consilia
conatusque
tuos,
quos
in
eius
perniciem
tendere
non
dubito,
interpellare
liceat.
Ad
haec,
ut
ecclesiam
Genevatium
minimo
respiciam
(cuius
certe
curam
non
magis
quam
propriae
animae
abiicere
possum),
sed
ut
nullo
eius
studio
afficiar,
ubi
tamen
ministerium
meum
(quod
quidem
ut
a
Christo
esse
novi,
ita
sanguine
meo,
si
opus
sit,
vindicandum
mihi
[fol.
19J
est)
falso
traducitur
ac
proscinditur,
qui
mihi
dissimulanter
id
ferre
liceat?
Itaque
non
aequis
lectoribus
modo
iudicare,
sed
tibi
quoque,
Sadolete,
reputare
promptum
est,
quot
et
quam
iustis
rationibus
coactus,
in
hoc
certamen
descenderim:
si
tamen
certamen
dici
meretur,
simplex
et
moderata
innocentiae
meae
adversus
calumniosas
tuas
criminationes
defensio.
Meam
innocentiam
dico,
tametsi
pro
me
agere
non
possum,
quin
collegas
simul
meos
complectar,
quibuscum
rationes
omnes
sic
mihi
in
administratione
illa
fuerunt
coniunctae,
ut
quidquid
de
illis
dictum
fuerit,
in
me
libenter
recipiam.
Iam
vero
quem
animum
in
causa
hac
adversum
te
suscipienda
habui,
eum
ipsa
quoque
actione
testari
atque
approbare
studebo.
Faciam
enim
ut
omnes
intelligant,
non
causae
modo
bonitate
et
aequitate,
conscientiae
rectitudine,
cordis
sinceritate,
sermonis
candore
me
esse
multo
superiorem:
sed
etiam
in
retinenda
lenitate
et
modestia
aliquanto
constantiorem.
Erunt
sane
aliqua,
quae
animum
tuum
vel
pungent,
vel
forte
etiam
lancinabunt.
Dabo
tamen
operam,
ne
qua
vox
asperior
a
me
exeat
:
nisi
quam
vel
iniquitas
accusationis
tuae,
qua
sum
prior
impetitus,
vel
rei
necessitas
extorserit.
Deinde,
ne
ad
aliquam
usque
intemperiem
aut
impotentiam
erumpat
haec
ipsa
asperitas,
neve
ulla
procacitatis
specie
ingenuos
animos
offendat.
Ac
principio,
si
cum
alio
quolibet
tibi
negotium
esset,
non
aliunde
procul
dubio
inciperet,
quam
ab
eo
argumento,
quod
ego
in
totum
praeterire
institui.
Consilium
enim
scribendi
tuum
non
sine
magna
specie
exagitaret,
donec
palam
faceret,
te
quidvis
potius
scribendo
quaesiisse,
quam
quod
praetendis.
Nisi
enim
magnam
candoris
tui
fidem
prius
feceris,
suspicione
non
caret,
quod
homo
alienus,
cui
nihil
|