55:386
sentis
loci
restringo:
ac
si
diceret,
si
haec
doctrina
ingenii
vestri
captu
altior
est,
petite
a
Domino
ut
vos
spiritu
suo
illuminet.
Nam
ut
sola
illa
consideratio
ad
mitigandam
quamlibet
malorum
acerbitatem
sufficit,
salutare
esse
nobis
quod
carni
molestum
est:
ita
nisi
hoc
solatii
genere
sustinemur,
necesse
est
impatientia
vinci.
Sic
videmus
Dominum
non
ita
a
nobis
exigere
quae
sunt
supra
vires,
quin
paratus
sit
opitulari,
modo
petamus:
quare
simul
atque
aliquid
praecipit,
discamus
ab
eo
petere
praestandi
facultatem,
quamquam
autem
hoc
loco
sapere
est
subiicere
se
Deo
ad
mala
toleranda,
ubi
rite
expendimus
sic
eum
omnia
moderari,
ut
in
salutem
nostram
cedant:
potest
tamen
haec
sententia
generaliter
aptari
ad
omnes
rectae
intelligentiae
partes.
Verum
cur
dicit
si
quis,
quasi
non
omnes
indigeant?
Respondeo,
destitui
quidem
omnes
naturaliter:
sed
alios
spiritu
prudentiae
donatos
esse,
quo
alii
carent.
Quoniam
itaque
non
omnes
eo
progressi
sunt,
ut
sibi
in
afflictione
gratulenter,
sed
pauci
quibus
hoc
datum
est:
ideo
occurrit
Iacobus,
ac
eos
admonet,
quibus
nondum
persuasum
est,
cruce
salutem
nostram
a
Domino
promoveri,
ut
se
hac
sapientia
donari
postulent.
Et
tamen
non
dubium
est
quin
omnes
admoneat
necessitas,
idem
petere.
Qui
enim
aliquo
usque
profecit,
longe
adhuc
abest
a
meta.
Sed
aliud
est,
augmentum
petere,
quam
initium:
quum
iubet
a
Domino
petere,
significat
eum
esse
unum
qui
morbis
nostris
potest
mederi,
et
inopiae
subvenire.
Qui
dat
omnibus
simpliciter.
Omnes
intelligit
qui
petunt:
nam
qui
remedia
non
quaerunt
suae
egestati,
digni
sunt
qui
in
ea
tabescant.
Magnam
tamen
vim
habet
universalis
oratio,
qua
sine
exceptione
unumquemque
nostrum
invitat:
quare
nemo
se
privare
debet
tanto
bono.
Huc
accedit
promissio
quae
mox
annectitur.
Nam
sicuti
hoc
mandato
demonstrat
quale
sit
cuiusque
officium:
ita
non
frustra
facturos
quod
praecipit,
affirmat:
secundum
illud
Christi
:
Pulsate,
et
aperietur.
Particula
simpliciter,
dandi
promptitudinem
denotat.
Sic
ad
Romanos
cap.
12,
8,
Paulus
a
diaconis
simplicitatem
requirit.
Et
secundae
ad
Corinthios
octavo
et
nono,
quum
de
eleemosynis
disputat,
aliquoties
repetit
eandem
vocem.
Sensus
ergo
est,
Deum
ita
ad
dandum
esse
propensum
ac
facilem,
ut
neminem
repudiet
vel
fastidiose
differat:
nec
similem
parcis
ac
tenacibus,
qui
vel
maligne,
quasi
semiclausa
manu,
tenuiter
erogant:
vel
aliquid
ex
eo
quod
erant
daturi,
rescindunt:
vel
diu
secum
intus
alternant,
daturi
sint
necne.
Nec
exprobrat.
Hoc
additum
est,
ne
quis
Deum
saepius
adire
metuat.
Qui
ex
hominibus
maxime
sunt
liberales,
tametsi
identidem
quispiam
iuvari
se
postulet,
priora
beneficia
commemorant:
atque
ita
excusant
in
posterum
:
quare
hominem
mortalem
25
|