6:385  DE  LIBERO  ARBITRIO.  nem  et  constantiam,  tum  ad  obsequium,  hoo  est,  vocationis  suae  cursum  redire  iubet,  meliore  spe  proposita  boni  et  felicis  exitus.  Dicit  ergo:  Si  redieris,  subsistes  coram  facie  mea,  utcunque  te  deiiciat  mundus.  Si  steteris  in  recto  iudicio,  neque  ab  officio  defeceris,  [pag.  212]  utcunque  doctrinam  tuam  mundus  infamet,  ego  tamen  eam,  tanquam  ex  ore  meo  profectam,  approbabo.  Quod  ergo  additur:  et  convertam  te,  vides  interpositam  esse  parenthesin,  vice  correctionis:  qua  Dominus  suum  fore  beneficium  declarat,  si  propheta  in  viam  redierit.  En  Pighiana  in  citandis  scripturis  dexteritas.  At  postea  longum  testimoniorum  acervum  colligit.  Nempe  quoniam  obstinatos  Deus  obiurgat,  quod  sua  bonitate  abutantur,  nec  converti  velint,  inde  colligit,  nostrae  virtutis  esse  si  convertimur.  At  scriptura,  sicut  hominem  propria  cordis  pravitate  impediri  testatur,  quominus  se  ad  Deum  convertat,  ita  conversionis  suae  gloriam  sibi  arrogare  vetat,  dum  spiritus  sancti  opus  esse  docet.  Quae  tamen,  ut  illustriora,  distincta  serie  postea  recenset,  ac  seorsum  explicat,  breviter  percurram.  Adigi  doctrina  nostra  miseros  homines  calumniatur,  ut  plenam  illam  desperationis  vocem,  ob  quam  apud  Ezechielem  tam  graviter  Israeli  succenset  Deus,  concipiant  atque  emittant:  Iniquitates  nostrae  super  nos  sunt,  et  in  ipsis  tabescimus.  Si  haec  similia  sunt,  hominem  spiritus  sancti  directione,  non  virtute  propria,  a  peccato  converti  ad  iustitiam,  et  hominem  sine  spe  veniae  a  Deo  esse  derelictum,  et  iam  exitio  destinatum,  desperationis  materiam  gigni  ex  doctrina  nostra  fateor:  sin  videre  omnibus  promptum  est,  quantum  sit  discriminis,  quam  indigna  sit  haec  Pighii  calumnia,  neminem  latet.  At  si  in  solo,  inquit,  Dei  beneplacito  iacet  conversio  hominis,  quid  aliud  concipiet  peccator,  quam  sibi  putrescendum  esse,  donec  Dei  manu  erigatur?  Quasi  vero,  quum  de  sua  impotentia  docentur  homines,  non  eo  modo  ad  spem  auxilii  erigantur,  siquidem  electi  Dei  sunt:  si  vero  reprobi,  non  simul  Dei  iudicio  constringantur,  ut  sua  se  culpa  perire  agnoscant.  Atque  ut%  clarius  pateat,  quam  concinna  sit  propheticae  huius  sententiae  adversum  nos  applicatio,  observandum  est,  populum  tunc,  non  tam  desperatione,  [pag.  213]  quam  pervicacia,  non  sine  Dei  invidia,  quod  inexorabili  severitate  esset,  de  suis  miseriis  conquestum  fuisse.  Iam  ergo  passim  audiebatur  vox  illa:  Quid  faceremus?  Deus  nos  perdere  ac  funditus  exstinguere  semel  decrevit.  Proinde,  quando  frustra  de  eo  placando  cogitaremus:  veniat,  quando  volet,  eius  iudicium.  Hac  contumacia  se  ad  stuporem  comparabant,  ut  adversus  calcar  obstinatis  animis  calcitrarent.  Excipit  Dominus,  nolle  se  mortem  impii:  doctrinam  enim,  quam  per  suos  prophetas  dispensaret,  ministerium  esse  reconciliationis.  Nunc  sine  Calvini  opera.  Vol  VI.