|
52:385
385
CAPUT
IV.
386
quod
sibi
iniunctum
est.
Ergo
sicuti
tota
nostra
sapientia
in
scripturis
inclusa
est,
nec
aliunde
vel
nos
sapere
debemus,
vel
doctores
haurire,
quod
tradant:
ita^qui,
praeterito
vivae
vocis
adminiculo,
muta
scriptura
contentus
erit,
experietur
quantum
malum
sit,
praescriptam
a
Deo
et
Christo
discendi
viam
negligere.
Meminerimus,
inquam,
sic
omnibus
commendari
scripturae
lectionem,
ut
pastorum
ministerium
eam
minime
impediat.
Ideoque
tam
legendo
quam
audiendo
proficere
studeant
fideles:
quia
utrumque
non
frustra
Deus
ordinavit.
Atque
ut
in
re
maxime
seria,
obtestationem
adhibet
Paulus,
Timotheo
Deum
vindicem
Christumque
iudicem
proponens,
si
in
officio
docendi
cessaverit.
Et
certe
quemadmodum
inaestimabili
pignore
ostendit
Deus,
quum
filio
unigenito
non
pepercit,
quantae
curae
salutem
ecclesiae
suae
habeat:
ita
impune
non
sinet
perire
animas
vel
exponi
in
praedam,
pastorum
negligentia,
quas
tam
caro
pretio
redemit.
Praesertim
autem
insistit
in
Christi
iudicio:
quia
sicuti
eius
personam
sustinemus,
ita
rationem
malae
administrationis
severius
reposcet.
Iudicabit
Christus
ete,
hoc
est,
quos
superstites
adhuc
in
suo
adventu
reperiet,
atque
etiam
qui
ante
mortui
fuerint.
Nemo
itaque
iudicium
eius
effugiet.
Appa
ri
tio
Christi
et
regnum
idem
valent.
Nam
tametsi
nunc
regnat
in
coelo
et
in
terra:
nondum
tamen
constat
clara
regni
eius
manifestatio:
quin
potius
et
sub
cruce
latet
obscurum,
et
violenter
ab
hostibus
oppugnatur.
Ergo
tunc
vere
stabilietur
eius
regnum,
quum
prostratis
inimicis,
et
omni
adversaria
potestate
vel
sublata,
vel
in
nihilum
redacta,
suam
maiestatem
proferet.
2.
Insta
tempestive.
His
verbis
non
assiduitatem
modo
commendat,
sed
etiam
contentionem
quae
omnia
difficultatum
obstacula
superet.
Nam
quum
simus
natura
molles
nimium
vel
desides,
minimis
quibusque
impedimentis
facile
cedimus
:
imo
libenter
interdum
accersimus
desidiae
nostrae
patrocinia.
Iam
consideremus
quot
artibus
instructus
sit
Satan
ad
cursum
nostrum
interpellandum
:
deinde
quam
tardi
sint
ad
sequendum
qui
vocantur,
et
quam
fastidiosi.
Quare
non
multum
loci
restabit
evangelio,
nisi
importune
instent
pastores.
Ista
porro
importunitas
tam
ad
pastorem
quam
ad
populum
referenda
est.
Ad
pastorem
quidem,
ne
suis
tantum
horis
et
pro
sua
commoditate
docendi
muneri
incumbat:
sed
nullis
parcens
laboribus
nec
molestiis
urgeat
seipsum.
Populi
respectu
assiduitas
est
importuna,
dum
sollicitantur
torpentes,
dum
alio
properantibus
manus
iniicitur,
dum
vanae
mundi
occupationes
corriguntur.
Instare
autem
iubet,
arguendo,
increpando,
hortando:
quibus
verbis
significat,
multis
stimulis
opus
esse
ad
nos
impellendos
ut
in
recto
cursu
progrediamur.
Nam
si
esset
in
nobis
ea
docilitas
quae
esse
debebat,
Calvini
opera.
Vol.
LII.
|