6:384
humilitatem
dicitur
Deus
ad
homines
respicere,
relatione
ad
eorum
notitiam
sensumque
habita:
quoniam
tunc
se
illis
patrem
declaret,
suaeque
bonitatis
testimonium
reddat.
Porro
quum
hactenus
sine
fine
et
modo
extulerit
hominis
vires,
nunc
quum
demonstrare
vult,
ut
se
ipsum
ad
Deum
proprio
motu
convertat,
liberius
adhuc
multo,
quam
ante,
apertiusque
impietatem
suam
prodit.
Vult
Deus
impium
converti,
inquit,
non
tamen
sua
omnipotenti
illum
voluntate
convertit,
sed
ut
se
convertat,
invitat
et
adhortatur.
Nostrum
proinde
est
reverti
et
converti,
ipsius
autem,
revertentes
suscipere
et
vivificare.
Quid,
obsecro,
relinquere
hic
Deo
videtur,
praeter
exhortationem?
Et
quid
aliud
in
Pelagio
damnatum
est?
Sed
aliquo
statim
colore
hanc
blasphemiam
tegit:
dum
nec
Deum
nobis
in
conversione
fatetur
deesse,
modo
tamen
priores
ipsi
ad
eandem
conemur.
Est
hoc
quidem
aliquid,
quod
quum
priores
homini
partes
dederit,
posteriores
tandem
Deo
concedat.
Fuit
hoc
secundum
Pelagii
commentum,
postquam
illud
retractare
coactus
fuerat,
hominem
suis
viribus
pervenire
ad
vitam
aeternam
[pag.
211]
posse.
Quanquam
paulo
post
ne
dimidio
quidem
pelagianismo
contentum
se
esse
exprimit.
Nam
quum
vult
definire
qualiter
nos
convertat
Deus,
sua,
inquit,
bonitate
et
patientia,
non
statim
nos
puniens,
sed
dans
tempus
et
locum
poenitentiae:
ad
haec,
multis
mediis
et
occasionibus,
exhortationibus,
beneficiis
et
flagellis
ad
eandem
nos
provocans,
sollicitans,
stimulans.
Hic
vero
totus
et
integer
Pelagius
sua
in
coelum
sacrilegia
evomit.
Externa
enim
tantum
media
ponit,
quibus
invitat
Deus
homines,
atque
his
includit
totam
conversionis
gratiam:
de
interiore
cordis
motu,
de
renovatione
spiritus,
altum
silentium.
Neque
vero
causa
est,
cur
minime
negare
se
tergiversetur,
utcunque
sileat.
Modum
enim,
quo
nos
convertit
Deus,
definiendum
suscipit.
Proinde,
tali
definitione
posita,
totam
cordis
innovationem,
quae
fit
arcana
spiritus
sancti
virtute,
excludit.
Et
tamen,
si
Deo
placet,
ad
tam
clarae
crassaeque
impietatis
confirmationem,
ex
scripturis
suffragationem
aliquam
corrogat.
Quod
se
incipiat
homo
convertere,
inquit,
habetur
apud
Ieremiam:
Si
converteris,
convertam
te
(Ier.
15,
19).
Illic
prophetam
alloquitur
Deus,
qui
ultima
prope
desperatione
tentatus,
secum
multis
querelis
expostulaverat.
Novis
ergo
eum
promissionibus
ad
colligendum
animum
incitat.
Sic
autem
habent
verba,
si
rite
quis
interpretetur:
Si
reversus
fueris,
et
reverti
te
fecero,
ante
faciem
meam
stabis;
si
pretiosum
a
vili
discreveris,
eris
quasi
os
meum.
Quia
successu
destitui
se
videns,
animum
desponderat,
ac
perinde
vacillare
coeperat,
quasi
Dei
promissis
sua
non
constaret
fides,
hanc
haesitationem
et
diffidentiam
reprehendit
Dominus:
postea
tum
ad
fidei
fortitudi-
|