6:383  RESPONSIO  CONTRA  PIGHIITM  tritum  spiritu  (Ies.  66,  2)?  Neminem  istud  impediet  qui  memoria  tenebit,  quod  observandum,  quodam  Institutionis  meae  loco,  docui:  dupliciter  Deum  ad  homines  respicere,  ut  eos  misericordia  sua  dignetur.  Dicit  Petrus,  se  in  Cornelii  exemplo  cernere,  non  esse  acceptionem  personarum  apud  Deum,  quia  illi  acceptus  sit  ex  qualibet  gente,  qui  faciat  bonum  (Act.  10,  34).  At  Paulus  dicit,  tunc  fuisse  reconciliatos  Deo  Romanos,  quum  essent  eius  inimici,  et  alieni  ab  eius  iustitia  (Rom.  5,  10):  iustificatos  fuisse  Corinthios,  quum  scortatores  essent,  et  ebriosi,  et  adulteri,  aut  aliis  flagitiis  inquinati  (1  Cor.  6,  ll);  receptos  in  gratiam  fuisse  Ephesios,  quum  essent  peccatis  mortui,  sine  Deo,  sine  spe,  quum  carnis  concupiscentiis  addicti  Satanae  servirent  (Ephes.  2,  1);  Colossenses  etiam,  quo  tempore  abalienati  erant  et  inimici  mente  in  operibus  malis,  fuisse  reconciliatos:  quo  tempore  mortui  erant  per  peccata,  fuisse  in  iustitiam  ac  vitam  excitatos  (Col.  I,  21).  Sed  quid  plura  commemorem,  quum  passim  eiusmodi  sententiis  scateant  eius  Epistolae  ?  Quod  si  taceret,  eius  tamen  conversio,  sine  ullis  verbis,  illustre  est  eius  rei  documentum.  Qua  enim  aut  humilitate  aut  sui  displicentia  praeparatus  benignum  illum  Dei  aspectum  promeruit,  ut  vas  electionis  vocaretur?  Excipiet  Pighius,  in  ipso  fuisse,  ut  Dei  vocationi  obtemperaret.  Sed  hic  tantum  disputatur,  an  Dei  gratiam  praevenerit.  Quanquam  fallitur,  qui  putat  tantum  eius  auribus  insonuisse  vocem  illam:  Saule,  Saule,  quid  me  persequeris  (Act.  9,  4)?  non  autem  spiritus  sancti  magisterio  insculptam  fuisse  eius  cordi  obedientiae  legem,  ut  protinus  faceret,  quod  iubebatur.  Illa,  inquam,  inscriptione,  non  modo  ex  nolente  factus  est  volens,  sed  etiam  ex  persequutore  sectator.x)  Iam  quid  sibi  prophetica  illa  et  celeberrima  sententia  vult:  Inventus  sum  a  non  quaerentibus  me  (Ies.  65,  1)?  [pag.  210]  Sic  exponit  apostolus:  quod  gentes,  quae  iustitiam  non  quaerebant,  iustitiam  apprehenderunt  (Rom.  9,  30).  Nec  alio  praeparationis  genere  aut  Abraham  aut  eius  posteritas  initio  ad  Deum  appropinquaverat,  sicut  Moyses  et  Iosue  commemorant.  His  ac  similibus  testimoniis  qui  non  convincitur,  ut  duplicem  hominum  coram  Deo  acceptionem  agnoscat,  nimis  praefractus  est.  Respicit  ergo  Deus  electos  suos,  amplectitur,  amat,  acceptosque  habet,  etiam  ante  vocationem,  sed  in  Christo:  eos  autem  vocando  se  propitium  ipsis  ostendit  ac  benevolum:  hoc  est,  amorem  ipsis,  quem  ante  deferebat,  testatur,  ut  eum  in  animis  suis  sentiant  eoque  fruantur.  Iam  vocatio  poenitentia  et  fide  constat.  Prima  autem  poenitentiae  pars,  vel  potius  initium  est,  humili  submissoque  animo  sibi  displicere.  Post  hanc  demum  1)  EditionesBezanae  et  Amstelodamensts  male:  spectator.