6:382
exagitandum
sibi
sumit.
Nam
si
ad
conversionem,
inquit,
nihil
potestatis
reliquum
nobis
est,
sed
id
penes
unum
est
Dei
beneplacitum,
ubi,
quando,
et
quomodo
velit,
quid
ludit
operam,
imo
quid
ridiculum
se
facit,
toties,
ut
convertamur,
a
nobis
flagitando?
Magnum
vero
et
absurdum,
si
a
paupere
debitore
iustum
alias
ac
legitimum
nomen
exigatur.
Quanquam
alio
etiam
fine
Dominum
ad
conversionem
hortari
suos,
superius
dictum
est.
Requirit
enim
ab
illis,
quod
simul
promittit
se
daturum.
Ita
praecepto
illos
ad
recipiendam
promissionem
praeparat.
Sed
cur
nos
frustra
verbis
invitat?
Our
non
potius
loquitur
ipse
secum,
ut
convertat,
quos
conversos
velit?
At
quum
eadem
verba,
quae
auribus
loquitur,
simul
digito
suo,
[pag.
208]
hoc
est,
per
spiritum
sanctum
cordibus
inscribat,
ut
ita
spirituale
sit
ministerium
hominis
quo
utitur,
an
nostrum
est,
illi
legem
dicere,
ne
sic
faciat?
At
quid
de
reprobis,
quibus
nihil
exhibetur,
praeter
nudam
et
mortuam
literam?
Respondeo:
proprium
quidem
doctrinae
Dei
esse,
ut
salutaris
sit
audientibus:
ubi
autem
officium
hoc
in
fidelibus
expleverit,
adversus
rebelles
et
obstinatos
paratam
esse
vindictam.
At
Deum
velle
omnes
converti
existimat
Pighius
:
ideoque
pariter
omnibus
suum
auxilium
offerre:
itaque
nostrae
esse
potestatis,
velle
aut
nolle.
Quod
nisi
voluerimus
priores,
ipsum
ad
nos
non
converti.
Hoc
enim
clarissimis
verbis
exprimere
prophetas,
quum
in
Dei
persona
dicunt:
Revertimini,
et
sanabo
vos.
Item:
Revertimini,
et
non
avertam
faciem
meam
a
vobis.
Ego
autem
nihil
in
istis
verbis
contineri
animadverto,
nisi
quod
Deus
se
illis,
et
peccata,
et
poenas,
quibus
propter
peccata
plecterentur,
remissurum
pollicetur,
si
modo
resipuerint.
Iam
quum
poenitentia
sit
spiritualis
a
morte
resurrectio,
nego
eam
magis
in
hominis
esse
potestate,
quam
fuerit
se
creare:
imo
minus:
quanto
scilicet
praestantius
est,
iustum
se
facere,
quam
hominem.
Our
ergo
de
illa
concionantur
prophetae?
Quia
hic
est
regenerationis
ordo,
ut
homines
vera
sui
displicentia,
vero
tum
peccati
odio,
tum
iustitiae
desiderio
amoreque
tacti,
ad
Dei
misericordiam
confugiant.
Sed
cur
Dominus
ab
illis
flagitat,
quod
merum
esse
spiritus
sui
opus
ac
donum
novit?
Quia
utcunque
arcanum
spiritus
sui
sancti
opus
sine
ullo
vel
instrumento
vel
adminiculo
peragere
possit,
externam
tamen
praedicationem
ordinavit,
qua
tanquam
instrumento
uteretur.
Caeterum,
ut
efficax
ac
fructuosum
sit
eiusmodi
instrumentum,
ea
ipsa
verba,
quae
auribus
per
os
hominis
loquitur,
digito
suo
in
corda
insculpit:
ita
ministerium
reddit
spirituale
et
vivum,
quod
alias
literale
et
mortuum
foret.
[pag.
209]
At
ubique
haec
duo
ante
requirit
a
nobis
Deus,
poenitentiam
et
humilitatem,1
quam
se
nobis
propitium
fore
promittat:
sicut
per
Iesaiam
dicit
:
Ad
quem
respiciam,
nisi
ad
humilem,
et
con-
|