5:382
porro
infausti
et
incommodi
comites
traducendae
vitae
sint
moeror
et
furor,
unus
per
sese
quisque
satis
potest
intelligere
:
praesertim
quum
illiusmodi
mali
atque
damni
nullus
futurus
unquam
finis
sit,
nulla
determinatio,
nunquam
ibi
plorare,
nunquam
desinatur
irasci.
Atqui,
si
reliqua
istorum
omnia
aliquo
tamen
pacto
perferri
et
tolerari
possent,
hoc
quemadmodum
ferretur
(in
quo
mihi
videtur
ne
ad
ignoscendum
quidem
illis
locum
ullum
veniae
et
misericordiae
apud
Deum
dari
posse)
quod
sponsam
hi
Christi
unicam
discerpere
sunt
conati?
quod
tunicam
illam
Domini,
quam
profani
milites
dividere
noluerunt,
isti
ausi
sunt,
non
dividere
solum,
sed
lacerare?
Quot
enim
iam,
istis
initium
facientibus,
sectae
ecclesiam
disciderunt,
neque
cum
istis
congruentes,
et
ipsae
interse
discordes?
quod
manifestum
esse
falsitatis
indicium
omnis
doctrina
confirmat
Veritas
enim
unica
semper
est,
varia
autem
et
multiformis
est
falsitas
:
et
simplex,
quod
rectum
:
l)
multifidum,
quod
obliquum.
Sed
huiusmodi
scissionem,
huiusmodi
sanctae
ecclesiae
dilaniationem,
potestne
quisquam
Christum
agnoscens
et
confitens,
et
cuius
aliquando
menti
atque
cordi
spiritus
sanctus
illuxerit,
non
intelligere,
Satanae,
et
non
Dei
propriam
operationem
esse?
Quid
imperat
nobis
Deus?
quid
praecipit
Christus?
Nempe
ut
unum
omnes
in
ipso
simus.
Quo
datum
est
nobis
e
coelo
atque
Deo
illud
singulare
[pag.
28]
et
praecellens
caritatis
donum,
quod
christiano
duntaxat
generi,
non
caeteris
gentibus
divinitus
infusum
est?
Nonne
ut
omnes
uno
corde
et
ore
Dominum
confiteamur?
An
arbitrantur
isti
christianam
religionem
aliud
omnino
esse,
quam
pacem
cum
Deo,
et
cum
proximo
concordiam?
Videamus
quid
ipsemet
loquatur
in
Ioanne
Dominus,
patrem
suum
pro
discipulis
deprecans:
Pater
sancte,
serva
eos
in
nomine
tuo
quos
dedisti
mihi,
ut
sint
unum
sicut
et
nos:
non
pro
his
autem
rogo
solum,
sed
et
pro
eis
qui
credituri
sunt
per
verbum
eorum
in
me,
ut
omnes
unum
sint,
sicut
tu
pater
in
me
et
ego
in
te,
ut
et
ipsi
in
nobis
unum
sint,
ut
credat
mundus
quod
tu
me
misisti:
et
ego
gloriam,
quam
dedisti
mihi,
dedi
eis,
ut
sint
unum,
sicut
et
nos
unum
sumus:
ego
in
eis,
et
tu
in
me,
ut
sint
perfecti
in
unum.
Videtis,
fratres
carissimi,
et
in
clara
evangelii
luce
discernitis,
quid
sit
vere
esse
christianum:
quum
fides
in
Deum
nostra,
quum
Dei
omnipotentis2)
gloria,
quae
et
ipsius
apud
nos,
et
nostra
apud
eum
esse
possit,
in
hac
spla
inter
nos
unitate
consistat,
quum
hoc
unum
requirat
et
postulet
a
patre
de
nobis
Christus,
idque
3)
suos
in
hoc
labores,
suas
aerumnas,
suam
susceptam
pro
nobis
humani
corporis
fragilitatem,
suam
crucem,
suam
mortem,
sic
fructum
allaturam
sibi
pu-
1)
1540
seqq.:
rectum
est.
2)
Dei
omnis
gloria,
1540
seqq.
Gallica
versio
cum
antiquionbus
facit.
3)
Genevensis
editor
emendavit:
isque.
Gallus
vero
vertit:
et
qu'il
pense
qu'a
ce
moyen
etc.
|