6:381
DE
LIBERO
ARBITRIO.
Dei
dono.
Neque
difficilis
est
de
re
ipsa
responsio.
Quidquid
nostrum
est,
pro
eo
accipio,,
quod
est
nobis
proprium.
Hoc
porro
esse
definio,
quod
habemus
in
nobis,
a
Dei
creatione
separatum.
Est
autem
vitiositas,
quae
non
in
aliqua
nostri
parte,
sed
in
tota
natura
haeret.
Eam
enim
totam
in
se
ipso
primus
homo
perdidit,
sicut
et
Augustinus
scribit
ad
Vitalem.
1)
Nunc
qui
inter
primam
naturae
creationem
et
quae
postea
supervenit
ex
peccato
corruptionem
distinguere
poterit,
ab
omni
difficultate
non
magno
se
negotio
expediet.
Sed
Pighius
disputationem
altam
ingreditur:
qua
me
pressius
teneri
putat,
quam
ut
possim
unquam
elabi.
Nam
per
rationem
et
voluntatem,
quas
in
totum
renovari
oportere
contendo,
necessario
aut
rationalis
animae
essentiam,
aut
certe
energias
et
virtutes
inde
scaturientes
intelligit.2)
His
autem
esse
mutuam
inter
se
connexionem,
ut
separari
nihilo
magis
possint,
quam
ab
igne
vis
calorifica,
aut
illustratoria
a
sole.
Fieri
ergo
non
posse
concludit,
ut
nobis
auferantur
voluntas
et
ratio,
nisi
auferatur
et
ipsa
rationalis
animae
substantia,
atque
in
eius
locum
nova
aliaque
anima
succedat.
At
scire
ex
eo
velim,
annon
illis
animae
potentiis
qualitates
accidere
posse
concedat.
Hoc
enim
concesso,
soluta
sunt
illa
vincula,
quibus
me
constringi
gloriabatur.
Quid
respondeat,
nihil
moror.
Dico
sicut
res
ipsa
loquitur,
ratiocinandi
potentiam,
quae
in
mente
sedem
habet,
dico
volendi
facultatem,
quae
in
corde
residet,
vitiatas
[pag.
207]
esse
corruptasque
peccato.
Ista
vitiositate,
quae
totam
hominis
animam
in
suis
potentiis
occupavit,
fieri
dico,
ut
nihil
cogitet,
eligat,
velit,
conetur,
faciat
homo,
nisi
malum.
Atque
hoc
sensu
dico
et
aboleri
et
renovari
oportere,
quidquid
ex
nobis
est.
Subiicio
deinde,
voluntatem
suopte
ingenio
in
eum
modum
a
Deo
aversam,
sola
Dei
virtute
converti,
sic
ut
nullas
in
agendo
partes
habeat,
nisi
quatenus
a
Domino
praevenitur:
atque
ita
quod
alicubi
tradit
Augustinus,
interpretor:
non
praeviam
esse,
sed
pedissequam
in
bono
opere.
Quibus
verbis
nullum
me
in
ea
bonum
motum
.
agnoscere
significo,
qui
non
ex
spiritus
renovatione
fluat.
In
primo
membro
non
ferendam
in
Deum
blasphemiam
contineri
existimat
Pighius,
quia
subindicare
velim,
necessario
aversam
a
Deo
esse
voluntatem,
naturae
vitio.
Sed
quum
satis
ante
demonstraverim,
non
esse
Deo
imputandum,
quod
sibi
mali
homo
sua
culpa
contraxit,
frustra
in
Dei
contumeliam
recidere
causatur,
quod
de
cordis
humani
pravitate
ubique,
vel
me
tacente,
clamat
veritas.
Alterum
tamen
membrum,
ubi
ullas
ad
conversionem
esse
voluntatis
partes
nego,
nisi
quoad
reformata
fuerit,
acrius
1)
Epist.
107.
2)
Sw
emendavit
Beza.
Antea
legebatur:
intelligi.
|