7:380
impedimenta
pacis
unico
modo
evitabimus,
atque
ad
optatum
pacis
portum
perveniemus,
si
precibus
ab
humili
et
contrito
corde
profectis
ipsum
Christi
spiritum,
qui
est
pax
nostra,
invocaverimus:
ut
in
Concilio
praesideat,
ut
lucem
cordibus
nostris
infundat:
utque
nos
in
omnibus
ad
ipsius
honorem,
et
veram
Ecclesiae
utilitatem
regat
et
dirigat.
Ad
tales
enim
ipse
dicit:
Adhuc
te
loquente,
ecce
adsum.
Quare,
ut
huiusmodi
orationibus
assidue
incumbamus,
quanta
possumus
caritate
vos
in
Domino
hortamur,
ut
uno
ore,
atque
uno
spiritu
Deum
patrem
in
Christo
Iesu
glorificemus,
qui
est
Deus
benedictus
in
saecula,
Amen.
PRAEFATIO
IN
ANTIDOTUM.
[pag.
30]
Hoc
habet
reverentiae
in
ecclesia
christiana
sacri
concilii
nomen,
ut
auditum,
non
imperitos
modo
protinus,
sed
graves
etiam
et
sano
iudicio
praeditos
homines
commoveat.
Et
sane,
quum
hoc
ab
initio
curandis
ecclesiae
suae
morbis
usitatum
remedium
adhibuerit
Deus,
ut
convenirent
pii
et
sancti
pastores,
ac
invocato
eius
nomine
statuerent
quod
spiritus
sanctus
dictabat
:
merito
apud
omnes
pios
in
honore
concilia
esse
debent.
Hoc
interest
quod
vulgus
hominum
immodica
admiratione
obstupescit,
ut
nihil
postea
iudicet.
Qui
vero
sunt
saniores,
sensim
quidem
et
modeste,
sed
tamen
inquirere
sibi
ante
permittunt,
quam
plane
assentiantur.
Atque
ita
fieri
convenit:
ne
temere
nudis
hominum
placitis,
sed
uni
tantum
Deo
subscribat
fides.
Sed
reclamant,
quibus
certo
persuasum
est,
aut
qui
saltem
aliis
persuadere
volunt,
concilium,
qualecunque
sit,
modo
rite
sit
indictum,
non
posse
errare:
quia
a
spiritu
sancto
regatur.
Volunt
igitur,
oraculi
instar,
absque
controversia
recipi,
quidquid
inde
prodierit.
At
quanto
Augustinus
prudentior?
[page
31]
qui
pro
singulari
quidem
sua
modestia,
non
mediocrem
conciliis
honorem
defert:
illam
tamen,
quam
dixi,
moderationem
non
propterea
retinere
desinit.
Nam
adversus
Maximinum
Arianum
scribens
:
Neque
ego
synodum
Nicenam,
l)
inquit,
nec
tu
Ariminensem
debes,
tanquam
praeiudicaturus,
afferre.
Nec
ego
huius
autoritate,
nec
tu
illius
detineris.
Scripturarum
autoritatibus,
non
quorumcunque
propriis,
sed
utrisque
communibus
testibus,
res
cum
re,
causa
cum
causa,
ratio
cum
ratione
certet.
Tantum
sibi
et
aliis
libertatis
sanctus
vir
concedit,
ut
ne
ad
praeiudicium
quidem
valere
Nicenum
concilium
velit,
nisi
causae
veritate
ex
scripturis
bene
perspecta.
Verum,
de
priscis
illis
conciliis
sermonem
lon-
1)
qui
a
este
le
principal
qui
fut
iamais
en
l'Eglise.
gius
producere,
nihil
opus
est
in
praesentia.
De
Tridentino
enim
concilio
agere
institui:
quod
illis
longe
est
dissimile.
Quum
tot
cernerentur
in
ecclesia
corruptelae:
quum
de
religionis
doctrina
graves
exortae
essent
contentiones,
diu
et
ardenter
multorum
votis
expetitum
fuit
concilium:
qui
scilicet
hoc
modo
finem
malis
omnibus
allatum
iri
sperabant.
Imperite
id
quidem
:
Nam
ut
hodie
constitutus
est
rerum
status,
facile
perspiciunt,
quicunque
vel
mediocri
prudentia
sunt
praediti,
nullam
malorum
levationem
ab
iis
[pag.
32]
sperandam
esse,
quorum
est,
tum
cogendi,
tum
habendi
concilii
potestas.
Sed
quia
non
apparebat
alia
melior
ratio,
plurimi
non
mali
homines,
qui
consultum
ecclesiae
optabant,
ex
concilio
aliquid
sibi
pollicebantur.
Itaque
a
multis
desideratum,
tandem
quasi
communi
christiani
orbis
voce
flagitatum
fuit.
Quibus
autem
de
causis
aliquamdiu
dilatum
fuerit,
perspicaciores
agnoscunt.
Nam
quas
Romanus
pontifex
in
sua
bulla
causas
praetendit,
impudenter
esse
confictas,
quisquis
non
videt,
plus
quam
caecus
est.
Quibus
autem
causis
fuerit
adductus,
ut
quascunque
posset
moras
necteret,
ipse
quidem
melius
novit:
aliqua
tamen
ex
parte
coniicere
possumus.
Hoc
ideo
factum
putant
nonnulli,
ne,
tanquam
vulgare
quiddam,
concilium
vilesceret
tam
apud
Principes,
quam
apud
plebeios,1)
si
tam
facile
statim
fuisset
impetratum.
Solet
enim
pretium
rebus
addere
longa
exspectatio,
modo
ne
taedium
interveniat.
Ego
tamen
aliam
fuisse
rationem
iudico.
Tametsi
enim
concilium
quod
daret,
sciebat
nihil
fore
aliud,
quam
conductitiam
turbam
suorum
asseclarum,
in
qua
ipse
solus
emineret,
ea
tamen
est
vis
malae
conscientiae,
ut
trepidaret
ad
solam
concilii
mentionem.
Nam
adeo
dissoluta
et
effraeni
libidine
grassatur
1)
Omittitur
hoc
membrum
in
versione,
sicut
etiam
quae
proxime
sequitur
phrasis.
|