41:38
saeculi
doctrinam,
sed
quae
ad
nos
usque
extenditur,
et
usque
ad
finem
mundi
vigere
debet.
Idem
repetit
addendo
se
exposuisse
summam
sermonum.
Nam
qui
duo
haec
membra
separant,
videntur
nodum
quaerere
in
scirpo.
Loquutus
est
ergo
Daniel
et
dixit.
Hoc
non
refertur
ad
verba,
sed
ad
scripturam
:
quasi
diceret
propheta,
se
defunctum
fuisse
officio:
quoniam
noverat
quod
postea
videbimus
de
quatuor
monarchiis,
non
fuisse
divinitus
proditum,
ut
supprimeret
quod
patefactum
erat:
sed
potius
eleetum
fuisse
ministrum
a
Deo,
qui
fidelibus
hinc
suggereret
materiam
fiduciae
et
tolerantiae.
Loquutus
est
ergo
atque
exposuit:
hoc
est,
quum
studuit
promulgare
hoc
oraculum,
testatus
est
de
re
ipsa
se
nihil
habere
separatum
ab
ecclesia
Dei
in
hoc
oraculo:
sed
sicuti
electus
et
ordinatus
fuerat
doctor,
sic
etiam
tradere
quasi
per
manus
quod
acceperat.
Itaque
non
tantum
fidem
suam
commendat
Daniel,
sed
excitat
etiam
pios
omnes
ad
studium
et
attentionem,
ne
contemnant
quod
Deus
per
os
eius
pronuntiat.
Iterum
repetit
se
vidisse
in
visione
sua
per
noctem.
Iterum,
dico,
confirmat
Daniel
se
nihil
afferre,
nisi
quod
traditum
sit
a
Deo
ipso
autore.
Scimus
enim
in
ecclesia
pro
nihilo
ducendum
esse
quidquid
prodierit
ab
hominibus,
quorum
tota
sapientia
mendacium
est
ac
vanitas.
Solus
ergo
Deus
meretur
inter
fideles
audientiam.
Itaque
praefatur
hic
Daniel
se
nihil
in
medium
afferre,
quod
ipse
somniaverit
proprio
motu,
sed
esse
certam
visionem,
et
quae
non
fallet
pios
omnes.
Postea
adiungit,
Ecce
quatuor
venti
coelorum
pugnabant
(haec
enim
interpretatio
est
receptior,
et
mihi
placet)
in
mari
magno.
De
ventis
contendunt
inter
se
interpretes:
sed
mihi
genuinus
hic
videtur
esse
sensus,
quod
Daniel
similitudinem
notam
omnibus
assumit:
quia
in
terra
solida
vix
unquam
cernitur
talis
et
tam
turbulenta
concussio,
ut
in
mari,
quum
exorta
est
aliqua
tempestas.
Non
dubium
igitur
est,
quin
hic
proponat
imaginem
maris
turbati,
ut
intelligant
fideles
instare
horrendos
motus,
perinde
ac
si
mare
procellis
et
tempestatibus
undique
agitatum
ferveret.
Haec
est
summa.
Ideo
nominat
quatuor
ventos,
ut
discant
fideles
non
fore
unum
et
simplicem
motum,
quo
orbis
labefactandus
erat:
sed
varias
tempestates,
quae
ex
hac
et
illa
parte
oriturae
erant,
quemadmodum
etiam
accidit.
Videbimus
interdum
terram
non
secus
moveri,
quam
si
tempestas
mare
huc
et
illuc
impelleret:
sed
erit
duntaxat
unus
motus.
Atqui
Deus
ostendere
voluit
prophetae
suo,
non
fore
unam
concussionem,
et
simplicem
duntaxat,
sed
complures,
et
quidem
diversas,
perinde
ac
si
concurrerent
et
confligerent
inter
se
omnes
venti.
Numerant
quidem
philosophi
plures
ventos
quam
quatuor,
qui
volunt
subtilius
de
numero
disserere:
sed
haec
ratio
loquendi
communis
est,
quatuor
ventos
flare
a
quatuor
plagis
vel
3*
|