7:377
377
CUM
ANTIDOTO.
378
refert)
in
quo
et
deliberatur
de
iis,
quae
ad
universalis
Ecclesiae
bonum
pertinent,
et-
etiam
iudicatur
tam
de
rebus
f
quam
de
personis
(sedemus
enim
tanquam
indicantes
duodecim
tribus
Israel,
quibus
comprehenditur
universus
populus
Dei)
ideo
Me
maxime
locus
videtur
nos
ipsos
admonendi,
ut
caveamus
ab
his,
jquae
vel
consultandi,
vel
iudicandi
vim
in
nobis
depravare
solent
Haec
vero
sunt
ipsae
animi
passiones,
quae
ideo
etiam
perturbationes
vocantur,
quia
rectum,
et
verum
de
rebus
iudicium,
et
sensum
perturbant,
ac
pervertunt:
in
quibus
maxime
illa
sunt
cavenda,
quae
recte
monet
ethnicus
ille
in
consiliis
abiicienda,
quum
dicit:
Omnes
homines,
qui
de
rebus
dubiis
consultant,
ab
ira,
odio,
amicitia,
vacuos
esse
debere.
Nam
quum
in
haec
[pag.
23]
omne
genus
hominum
sit
propensum,
tum
vero
ii
maxime
qui
principibus
serviunt:
tales
enim
vehementiores
habent
affectiones,
facillime
autem
ad
gratiam
loquuntur,
vel
ad
odium:
ut
scilicet
ipsos
existiment
Principes
affectos
esse,
a
quibus
mercedem
exspectant.
Quum
vero
de
principibus
loquimur,
tam
de
his
qui
ecclesiastici
vocantur
quam
qui
saeculares,
loquimur:
ac
licet
quidem
nos
Principes
christianos
habere
agnoscamus
et
gaudeamus,
id
quod
in
veteri
et
iam
recens
fundata
Ecclesia
patres
nostri
non
habuerunt,
tamen
ante
omnia
nobis
in
hoc
Concilio
semper
est
animadvertendum,
hunc
non
esse
locum
laudandi
aliquem,
nisi
solum
Deum
in
Christo
Iesu,
atque
illum
solum
iustificandi,
omne
autem
genus
hominum
condemnandi:
primum
vero
nos
ipsos,
qui
haec
loquimur,
ut
cum
Daniele
di≫
eamus:
Nobis
confusio
faciei,
regibus
nostris,
principibus
nostris,
et
patribus
nostris,
qui
peccaverunt:
[pag.
24]
tibi
autem,
Domino
Deo
nostro,
misericordia
et
propitiatio:
quia
recessimus
a
te,
et
non
audivimus
vocem
Domini
Dei
nostri,
ut
ambularemus
in
lege
eiusr
quam
posuit
nobis
per
servos
suos
prophetas.
Et
omnis
Israel
praevaricati
sunt
legem
tuam,
et
declinaverunt,
ne
audirent
vocem
tuam,
et
stillavit
super
nos
maledictio
et
detestatio.
Hic
vero
nunc
locus
esset,
ut
eiusdem
prophetae
exemplum
sequentes,
cuius
verba
modo
recitavimus,
non
solum
nostra,
qui
sacerdotes
sumus,
sed
populi,
sed
Principum,
coram
Deo
et
Ecclesia
eius,
peccata
confiteremur,
proque
omnibus
veniam
imploraremus.
Sic
vero
dicit
Daniel:
Quumque
adhuc
loquerer
et
orarem,
et
confiterer
peccata
mea,
et
peccata
populi
mei.
Nomine
populi
hoc
loco
omnium
ordinum
personas
complectens,
ut
eius
confessio,
quam
modo
recitavimus,
declarat.
Qua
in
re,
quid
nobis,
qui
pro
salute
universae
Ecclesiae
tantis
malis
opressae
huc
convenimus,
faciendum
sit,
satis
[pag.
25]
indicare
videtur
:
nimirum,
ut
nostra
et
simul
Principum
ac
populi
peccata
flentes
confiteamur,
id
quod
plane
in
spiritu
moeroris
salis
nunc
abunde
facimus,
verbis
vero
uberius
faceremus,
si
ipsi
Principes
adessent:
qui
suam
nobiscum
confessionem
et
lacrymas
coniungerent
Eiusmodi
vero,
quasi
funiculis,
peccatorum,
ut
prophetae
|