6:377
DE
LIBERO
ARBITRIO.
temperamentum,
donec
nobis
probaverit,
a
promissionibus
remitti
nos
ad
legem,
ut
ibi
iustitiam
reperiamus,
sicut
lex
ad
promissiones
nos
manu
ducit.
Quod
convertimur
ab
iniquitate
ad
iustitiam,
non
ex
naturae
nostrae
potentia,
sed
gratiae
suae
dono,
palam
Deus
testatur.
Nunc
illud
convertat
Pighius,
si
potest,
ac
reciprocum
faciat:
non
ex
puro
esse
gratiae
dono,
sed
naturae
virtute.
Imo
quum
de
nobis
loquitur
Dominus,
ne
guttam
quidem
boni
nobis
relinquit;
neque
nos
infirmitatis
tantum
damnat,
sed
totam
virtutis
nostrae
opinionem
in
nihilum
redigit.
Desinat
ergo
Pighius,
noxiam
hanc
et
venenatam
suam
mixturam
nobis
temperare;
quae
non
alio
spectat,
nisi
ut
hominem
in
Dei
societatem
erigendo
ex
altiore
loco
eum
gravius
praecipitet.
Quid
enim
sibi
aliud
volunt
eius
verba,
nisi
ut
in
opere
omnium
excellentissimo,
hoc
est,
in
animae
resurrectione,
aequales
habeat
partes
homo
cum
Deo?
Convertitur,
[pag.
201]
inquit,
homo
a
Deo:
sed
ipse
nihilominus
se
convertit:
crucifigit
veterem
hominem,
carnem
suam
mortificat,
renovat
se,
et
induit
novum
hominem,
utcunque
a
Deo
simul
renovetur.
Circumciditur
a
Deo,
nihilo
tamen
minus
circumcidit
se
ipsum.
Et
quo
fundamento
hanc
aequalitatem
fulcit?
Quod
sicut
haec
omnia
se
facturum
in
homine
promittit
Deus,
ita
ab
homine
requirit,
ut
faciat.
At
promissiones
non
modo
quid
possit,
sed
quid
faciat
Deus,
certo
pronunciant
ac
definiunt.
Lex
autem
non
ad
testificandam
hominis
virtutem,
sed
ad
infirmitatem
potius
arguendam
data
est,
ut
praeceptis
admonitus
se
nihil
posse,
in
Dei
fortitudine,
non
sua
recumbat.
Porro
quod
lapidei
cordis
appellatione
ostendi
existimo,
nihil
unquam
boni
expressum
iri
a
corde
nostro,
nisi
penitus
aliud
fiat,
exclamat
similis
attonito,
se
non
capere
qualia
sint
haec
portenta.
Ego
vero,
nisi
scirem
hominem
rabie
excaecatum
nihil
cernere,
ideoque
arbores,
pecora,
terram,
aerem
ipsum,
aut
quidquid
obvium
fuerit,
pro
hoste
temere
ferire,
mirarer
unde
tantus
illi
stupor,
ut
tam
prodigiosam
facilis
simplicisque
sententiae
interpretationem
confingeret.
Longam
enim
disputationem
orditur,
ut
cordis
substantiam
non
tolli,
sed
qualitatem
mutari
ac
vitium
corrigi
probet.
Quod
si
rationes
non
sufficiant,
Ambrosii
testimonio
confirmat,
non
fieri
novum
figmentum,
aut
novam
creaturam,
sed
vitium
tantum
auferri
quod
a
natura
non
erat.
Quo
praemio
dignum
esse
ducas,
qui
tam
abstrusam
quaestionem
sic
enucleavit?
At
ego
dico,
fieri
novum
cor:
Ambrosius
quidquam
in
substantia
mutari
negat.
Quasi
vero
credibile
sit,
me
substantiam
cordis
lapideam
imaginari
in
homine
nondum
renato.
Cor
ex
lapideo
quum
dicit
propheta
carneum
fieri,
extra
dubium
est
Pighio,
de
qualitate
id
esse
intendendum.
Quum
dico
mutari
aut
fieri
aliud,
de
substantia
me
loqui
interpretatur.
|