5:377
EPISTOLA
AD
GENEVATES.
eo
fugiunt
in
primis
periculo,
quod
sempiternae
illi
miseriae
maxime
fiultimum
proximeque
adiunctum
est
Neque
eqo
hoc
in
hoc
dico
nunc
loco,
non
omnes
peccare
homines,
non
omnes
nos,
quoad
hanc
vivimus
vitam,
in
periculo
semper
esse
(sumus
enim
plane,
et
aberramus,
et
offendimus,
et
labimur
interdum
omnes,
saepius,
rarius,
prout
cuique
sua
et
ex
Deo
insita
ad
se
cohibendum
virtus
inest)
verumtamen
peccata
caetera,
praesertim
quae
non
iudicio
stabili,
sed
per
fragilitatem
admissa
patrataque
sunt,
ad
summi
Dei
misericordiam
facilem
reditum
habent
Illud
autem.peccatum
horribile
et
pertimescendum,
quo
prave
colitur
Deus,
qui
rectissime
debet
coli,
et
quo
falsa
de
illo
sentiuntur,
qui
est
summa
solus
veritas:
illud,
illud)
inquam,
est
peccatum,
quod
non
solum
in
proximo
periculo
aeterni
mali
nos
constituit,
sed
spem
prope
etiam
et
conatum
declinandi
et
fugiendi
eiusmodi
periculi
nobis
aufert
Nam
reliquis
nostris
in
peccatis
tanquam
in
vitae
fluctibus
illa
tamen
anchora
nostrae
navis
salva
est,
quae
nos
prohibet
a
scopulo
et
naufragio,
quod
cogitationes
interdum
nostras
in
Deum
coniicientes,
et
stimulis
dolorum
propter
peccata
compuncti,
tacitis
suspiriis,
et
confessione
iniquitatis
nostrae
illius
misericordiam
imploramus.
Atque
ipse,
ut
bonitatis
et
clementiae
plenus
est,
flectitur
statim
ad
ignoscendum,
moreque
pii
patris
filiorum
suorum
[pag.
18]
preces
placatus
admittit
At
in
hoc
truci
horribilique
peccato
praeposterae
falsaeque
religionis
nec
Deum
nobis
nec
anchoram
amplius
relinquimus.
(Quapropter
hoc
praecipue
periculum,
fratres
carissimi,
si
salvi
esse
volumus,
accuratissime
et
studiosissime
vitandum
nobis
est
Potest
hic
dici,
quum
vel
corruptae,
vel
integrae
religionis
varia
sint
iudicia,
et
diversae
hominum,
in
hoc
praesertim
tempore,
sententiae,
aliusque
hoc
modo,
illo
alius
interpretetur,
satis
videri
debere,
si
unusquisque
ad
id
quod
primum
occurrerit
credendum
sincero
animo
accedat,
suumque
iudicium
submittat
hominum
se
doctiorum
et
peritiorum
iudiciis.
Fateor,
fratres
carissimi,
has
esse
voces
hominum
simpliciorum,
et
quorum
ingenia
natura
hebetiora
sunt:
quos
qui
detorquent
et
abstrahunt
a
via
recta,
maius
illi
multo
'in
se
peccatum
habent:
nam
peritis
quidem
et
callidis
oratio
ista
non
^convenit
Sed
ut
nunc
temporis
causa
confitear,
omnibus
ista
et
doctis
et
indoctis
incerta
esse
(quod
tamen
est
secus,
habet
enim
catholica
ecclesia
certam
regulam,
qua
a
veris
falsa
discernat),
verum,
esto,
concedamus
dubia
esse:
nonne,
quoniam
di
periculo
nostrae
salutis
agitur,
quoniam
animas
nostras,
hoc
est,
nosmet
ipsos
plurimi
facimus,
nec
nunc
in
discrimen
aut
fortunarum,
aut
valetudinis,
aut
etiam
corporis
et
mortalis
huius
vitae
venimus
(quorum
omnium
iacturam
viri
fortes'
pro
Christo
et
pro
sua
anima
constanter
saepe
pertulerunt)
sed
de
nobis
id
[pag.
19]
decernitur,
utrum
sempiterne
miserrimi,
an
beatissimi
simus
victuri,
circumspicere,
considerare,
perpendere
diligenter
nos
oportet,
ut
eo
|