5:376
arrogamus
nobis
quidquam,
non
plus
nos
sapere
quam
oporteat
sapere
nobis
ipsis
persuademus,
non
superbiam
afferimus
ad
contemnendum
ecclesiae
decreta,
non
animi
elationem
neque
ingenium
inter
populos
nostrum,
aut
novam
quandam
sapientiam
ostentamus,
sed
{de
probis
et
rectis
Christianis
loquor)
in
humilitate
ingredimur
atque
in
obedientia:
et
ea
quae
per
maiorum
nostrorum
sanctissimorum
hominum,
sapientissimorumque
autoritates
tradita
nobis
et
constituta
sunt,
tanquam
per
spiritum
vere
sanctum
dictata
atque
praecepta,
omni
cum
fide
suscipimus.
Etenim
novimus
et
scimus
quantum
habeat
virium,
quanti
sit
momenti,
y
quanti
ponderis
upud
Deum
humilitas:
quae
una
virtus
in
primis
christiana
est,
eamque
semper
maxime
Christus
Dominus
noster
et
monitis,
et
praeceptis,
et
factis
atque
operibus
suis
prae
se
tulit,
parvulisque
solis,
id
est,
humilibus
propositum
dixit
esse
regnum
coelorum.
Non
enim
ref&rt,
corporene
parvi
an
magni
simus,
sed
illud
plurimum
refert,
utrum
animo
simus
humili,
anne
superbo.
Superbia,
quae
angelos
deiecit
de
coelo,
hominibus
eadem
iter
in
coelum
impedit.
Unde
coeleste
animal
angelus
propter
superbiam
expulsum
est,
eo
terrenum
animal
homo
propter
[pag.
16
[
humilitatem
extollitur
:
ut
appareat
plane,
constitutum
esse
nobis
in
humilitate
potissimum,
et
adiumentum
perpetuae
salutis
nostrae,
et
huius
beatae
ac
iucundae
spei,
qua
ad
coelum
tendimus,
firmamentum.
Quae
quum
ita
sint,
carissimi
fratres,
quum
nostra
salus
nobis,
quum
vera
vita,
quum
aeterna
felicitas,
quum
nosmetipsi
denique
nobis
ipsis
in
primis
et
maxime
caeterarum
rerum
omnium
car
i
esse
debeamus,
quum
si
nosmet
ipsos
perdiderimus,
nihil
uspiam
nostrum,
id
est,
quod
iuvet,
aut
quod
pertineat
ad
nos,
simus
amplius
reperturi,
quum
nullum
gravius
damnum,
nullum
exitiosius
malum,
nulla
acerbior
calamitas
amissione
et
iactura
animarum
nostrarum
accidere
nobis
possit:
quanto,
obsecro,
studio,
qua
animi
cura
et
sollicitudine
providere
debemus,
ne
in
hoc
tantum
periculum
salus
et
vita
nostra
coniiciatur?
Dabitis
vos
profecto
mihi
et
concedetis,
nihil
perniciosius
neque
funestum
magis
evenire
nobis
posse,
quam
amissionem
animae
unicuique
suae.
Dabitis
ergo
etiam
illud,
opinor,
nihil
esse
a
nobis
maiore
diligentia
et
studio,
quam
ne
id
accidat,
praecavendum.
Cuius
enim
mali
sors,
si
ea
in
nos
incidat,
omnium
maiorum
est
deterrima,
eiusdem
mali
periculum
maxime
omnium
nobis
esse
formidolosum
debet.
Etenim
quantal)
est
in
malo
moles,
tantus
in
periculo
mali
necesse
est
ut
sit
timor.
Atque
ut
qui
horrent
et
metuunt
in
pelagus
praecipitari,
hi
ne
ad
praeruptam
quidem
et
imminentem
pelago
rupem
audent
accedere,
[pag.
17]
sic
qui
terribile
illud
Dei
et
damnatorium
iudicium
perhorrescunt,
ab
1)
Ed,
-princeps
et
Argentoratensis
habent:
quantum.
|