5:375
IAC.
SADOLETI
et
peculiariter
spiritus
sanctus
inest,
vel
potius
ipse
est
caritas.
Siquidem
Deus
caritas
est.
Quamobrem
sicuti
sine
spiritu
sancto
nihil
nostrum
neque
gratum,
neque
acceptum
Deo
est,
ita
neque
esse
sine
caritate
potest.
Quum
ergo
dicimus
fide
sola
in
Deum
et
Iesum
Christum
salvos
nos
esse
posse,
in
hac
ipsa
fide
caritatem
vel
in
primis
comprehendendam
esse
ducimus,
quae
princeps
et
potissima
x)
nostrae
salutis
est
causa.
Sed,
ut
abeamus
a
disputatione,
et
revertamur
eo
unde
sumus
digressi,
ostendimus
vobis,
fratres
carissimi,
vel
ostendere
potius
conati
sumus
{non
enim
aequat
magnitudinem
rei2)
oratio
nostra)
quanti
momenti
sit,
quantopere
ad
nos
pertineat,
nostrae
nobis
animae
eiusque
salutis
procuratio,
qua
3)
nostra
in
anima
nosmet
ipsi
toti
sumus,
bonumque
hoc
proprie
et
unicum
nostrum
est,
caetera
bona,
aliena
nobis
omnia
utque
disiuncta:
quibus
ne
ipsis
quidem
frui
ullis
possumus,
si
ex
hoc
principe
et
vere
nostro
excidamus.
Pro
quo
sibi
tuendo
et
conservando
animae
[pag.
14]
bono
tot
quondam
Christi
gloriosissimi
martyres,
mortalem
hanc
vitam
prompto
animo
posuerunt:
tot
sanctissimi
doctores
nocturnis
diurnisque
sudoribus
ac
vigiliis,
quo
nos
in
viam
rectam
indiicerent
et
constituerent,
sibi
elaborandum
esse
statuerunt:
tota
olim
tam
multas
et
tam
graves
ab
impiis
tyrannis
et
praesidibus
gentium
iniurias
et
calamitates
pertulit
ecclesia.
Quae
ideo
omnia
et
a
praepotente
Deo
permissa,
et
a
fortibus
illis
viris,
Christi
vere
cultoribus
suscepta,
tolerata,
decertataque
sunt,
ut
per
omne
experimentorum
et
probationum
genus
plurimis
veluti
malleis
excusa,
multo
igni
purgata,
tantis
sanctorum
aerumnis
atque
laboribus
conflata,
consolidata,
expressa,
et
maximam
apud
Deum
gratiam
fidelitatis
suae
ecclesia
obtineret,
et
summam
apud
homines
autoritatem.
Haec
nos
Deo
ecclesia
in
Christo
regeneravit,
haec
nos
aluit,
confirmavit,
instruxit,
quid
nos
sentire,
quid
credere,
in
quo
spem
ponere,
qua
via
in
coelum
tendere
nos
oporteat,
ipsa
eadem
edocuit.
Nos
in
hac
communi
ecclesiae
fide
incedimus,
nos
illius
leges
et
praecepta
retinemus:
et
si
quando
fragilitate
et
incontinentia
victi
ad
peccandum
prolabimur
(quod
utinam
saltem
raro
ac
non
nimium
saepe
in
nobis4)
accideret)
in
eadem
tamen
fide
ecclesiae
exsurgimus:
quibusque
illa
expiationibus
et
poenitentiis
et
satisfactionibus
peccatum
nostrum
ablui,
et
ad
integritatem
pristinam,
clemente
erga
nos
semper
et
misericorde
Deo,
nos
restitui
docet,
[pag.
15]
eas
expiandi
et
satisfaciendi
rationes
suscipimus
et
adhibemus.
Idque
ita
quum
facimus,
confidimus
nos
veniae
et
misericordiae
locum
apud
Deum
invenire.
Non
enim
praeter
sententiam
et
autoritatem
ecclesiae
1)
potissimum,
Lugd.
et
Arg.
2)
rei,
om.
ed.
pnnceps.
3)
Gallasius
1552
emendavit:
quia,
quem
sequuti
sunt
recentiores.
4)
saepe
nobis,
1552
seqq.
ex
emendatione
Gallasii,
|