6:373
DE
LIBERO
ARBITRIO.
nere
et
eligere,
sed
spiritus
directione
gubernatum;
cor
esse
voluntarium,
sed
reformatum
manu
Dei;
hominem
ipsum
et
conari
et
agere,
et
ad
Dei
obsequium
applicare
suas
facultates,
sed
pro
gratiae
mensura
quam
accepit.
Frustra
denique
Dei
bonitatem
praedicando
eam
huic
necessitati
alligare
nititur,
ut
omnibus
pariter
expositam
esse
oporteat.
Aliter
enim
Deus
ipse,
qui
bonitatis
[pag.
195]
misericordiaeque
suae
laudem
ex
eo
melius
elucere
iudicat,
si
eius
specimen
non
nisi
in
aliquibus,
in
aliis
vero
irae
iudiciique
exemplum
edat.
Nihilo
plus
rationis
habet,
quod
malignitatis
invidiam
conflare
nobis
nititur,
quia
salvificam
Dei
gratiam
non
nisi
electis
dicimus
exhiberi.
Hoc,
inquit,
est
eam
restringere.
At
Deus
non
ita
largam
vult
praedicari,
ut
libera
esse
desinat.
Libertas
porro
in
eo
est,
ut
eam
quibus
vult
impertiatur.
Quanquam
si
excutere
libeat,
quanta
vel
inscitia,
vel
improbitate
pervertat,
quaecunque
hoc
loco
citat
scripturae
testimonia,
immensum
erit
mare.
Scriptum
est,
inquit,
unum
nos
omnes
habere
patrem
Deum.
Non
ergo
his
pater
est,
illis
vitricus.
Verum
apud
quos
habentur
haec
verba?
Apud
fideles,
opinor.
Quid
ergo
hoc
ad
hominum
universitatem?
Apud
Malachiam
(2,
10)
habetur:
Numquid
non
unus
pater
est
omnium
nostrum?
Ut
demus
hic
non
Abraham,
sed
Deum
intelligendum
esse,
numquid
non
de
Israele,
hoc
est,
de
peculiari
et
electo
Dei
grege
propheta
loquitur?
Suavis
universis
cantatur
a
Davide
(Psal.
145,
9).
Certe,
et
miserationes
eius
super
omnia
opera
eius.
Ergone
spiritu
regenerationis
et
agrorum
pecora,
et
pisces
maris,
et
aves
coeli
donabit?
At
suavitatem
hanc
experiuntur
omnes,
qui
eam
amaritudine
sua
non
repellunt.
Fateor.
Sed
radicem
amaritudinis
solus
ille
spiritus
ex
cordibus
nostris
revellit,
per
quem
consecrantur
electi,
ut
pura
sint
ac
sancta
Dei
templa.
IN
LIBRUM
SEXTUM.
Iam
quum
parum
egisse
se
hactenus,
in
damnanda
nostra
doctrina,
cerneret,
si
rationes
ex
adverso
intactas
relinqueret,
quibus
et
multis
et
tam
firmis
munita
est,
eas
recensere
et
confutare
sexto
libro
instituit.
Saltem
hoc
sibi
propositum
esse
denunciat.
Verum
quia
sibi
in
hac
operis
parte
suae
imbecillitatis
[pag.
196]
conscius
est,
praecipuum
mox
robur
in
eo
locat,
ut
lectores
penitus
a
rationum
nostrarum,
non
examine
modo,
sed
etiam
intuitu
avertat.
Quaecunque,
inquit,
scripturae
proferantur,
in
illis
septis,
quae
tibi
circumdedi,
inclusum
te
contineas.
Est
enim
catholicae
ecclesiae
consensus,
a
quo
vel
minimum
recedere
exitiale
est.
Quid
autem,
si
aliud
certo
ex
scriptura
evincitur?
Nihil
te,
inquit,
totum
id
moveat.
Quin
etiam
si
|