55:373  373  CAPUT  V.  374  petuo  secum  trahat,  non  dubium  est  quin  hic  notetur.  Sed  quaeritur  iterum,  quibusnam  indiciis  cognoscere  possimus  ietalem  esse  hominis  casum.  Nisi  enim  certa  eius  rei  esset  cognitio,  frustra  exciperet  apostolus,  non  esse  pro  hoc  peccati  genere  orandum.  Licebit  ergo  interdum  statuere,  sitne  deploratus  qui  cecidit,  an  adhuc  locus  sit  remedio.  Id  quidem  verum  esse  fateor:  et  ex  praesenti  loco  sine  controversia  evincitur.  Sed  quia  rarissime  hoc  accidit,  et  Deus  immensas  gratiae  suae  divitias  commendans,  nos  suo  exemplo  misericordes  esse  iubet  :  non  temere  in  quemquam  ferendum  est  mortis  aeternae  iudicium  :  potius  nos  caritas  ad  bene  sperandum  flectat.  Quod  si  desperata  quorundam  impietas  non  secus  nobis  apparet,  ac  si  Dominus  eam  digito  monstraret,  non  est  quod  certemus  cum  iusto  Dei  iudicio,  vel  clementiores  eo  esse  appetamus.  17.  Omnis  iniustitia.  Varie  potest  hic  locus  exponi.  Nam  si  in  adversativam  resolvas,  non  male  constabit  sensus  hoc  modo;  Tametsi  omnis  iniustitia  peccatum  est,  aliquod  tamen  est  peccatum  non  ad  mortem.  Aeque  etiam  congrueret  diversus  sensus,  quia  peccatum  est  omnis  iniustitia,  inde  sequitur  aliquod  esse  peccatum  non  ad  mortem.  Alii  omnem  iniustitiam  accipiunt  pro  tota:  ac  si  diceret  apostolus,  peccatum,  de  quo  agit,  esse  iniustitiae  cumulum.  Ego  tamen  primam  vel  secundam  expositionem  libentius  amplector:  et  quia  eodem  recidunt,  liberum  relinquo  lectoribus  iudicium,  utra  sit  aptior.  18.  Novimus  quod  quisquis  ex  Deo.  Si  filios  Dei  puros  omnino  et  immunes  a  peccato  esse  intelligas,  sicut  fanatici  contendunt,  secum  pugnabit  apostolus.  Nam  hoc  modo  mutuum  inter  fratres  precandi  studium  tolleret.  Ergo  non  peccare  dicit  qui  non  prorsus  a  gratia  Dei  excidunt.  Hinc  autem  inferre  voluit,  orandum  pro  omnibus  Dei  filiis  esse:  quia  ad  mortem  non  peccant.  Additur  probatio,  quod  quisquis  ex  Deo  genitus  est,  se  ipsum  servat:  hoc  est,  continet  se  in  Dei  timore:  nec  se  ita  abripi  patitur,  ut  exstincta  pietatis  sensu  diabolo  et  carni  totum  se  permittat.  Nam  quum  dicit  non  tangi  eum  a  maligno,  ad  letale  vulnus  referendum  est.  Neque  enim  a  Satanae  vulneribus  intacti  manent  filii  Dei:  sed  ita  fidei  clypeo  propulsant  eius  ictus,  ut  minime  ad  cor  ipsum  penetrent.  Quare  nunquam  in  ipsis  exstinguitur  spiritualis  vita.  Hoc  istud  est  non  peccare,  quum  labuntur  quidem  fideles  infirmitate  carnis:  sed  sub  onere  peccati  gemunt,  sibi  displicent,  Deum  timere  non  desinunt.  Servat  se  ipsum.  Quod  Dei  proprium  est,  ad  nos  transfert.  Nam  si  quisque  nostrum  salutis  suae  sit  custos,  miserum  erit  praesidium.  Itaque  patrem  rogat  Christus  (Iohan.  17,  l  l  )  ut  nos  servet,  hoc  opis  nostrae  non  esse  significans.  Patroni  liberi