5:373
EPISTOLA
AD
GENEVATES.
gumentum
atque
indicium,
Separatus
ego
in
evangelium
Dei,
inquit,
quod
promiserat
per
prophetas
in
scripturis
sanctis
de
filio
suo,
genito
quidem
ex
semine
[pag.
10]
David,
secundum
carnem,
determinato
autem
et
declarato
filio
Dei
in
potentia
per
spiritum
sanctitatis,
hoc
est,
in
potentia
spirituali,
quae
propria
Dei
potentia
est:
quod
non
corpore
Deus,
sed
spiritu
mirabilia
sua
agit.
Imperare
enim
ventis,
et
caecis
verbo
lumen
reddere,
et
mortuos
excitare,
non
corporea,
sed
spirituali,
quae
eadem
et
divina
est,
fiebat
potestate.
Declarabatur
igitur
Christus
Dei
filius
ex
hac
spirituali
potentia,
quae
sola
divina
est.
Et
quod
subiungit
Paulus,
ex
suscitatione
a
mortuis:
non
tam
ea
quidem,
qua
corpus
Lazari,
aut
filium
viduae,
ant
principis
synagogae
filiam
{quanquam
ista
quoque
opera
Dei
erant)
verum
ea
etiam
suscitatione
magis,
qua
se
ipsum
suscitavit,
aut
certe
l)
qua
Mariam
Magdalenae
a
daemoniis
septem,
Matthaeum
a
teloneo,2)
multos
a
terrena
et
moribunda
vita,
omne
denique
genus
humanum
a
peccato
et
peccati
morte,
et
a
potestate
huius
mundi
tenebrarum,
ad
coelestem
appetendam
atque
sperandam
et
cognationem
et
lucem
째j
excitavit,
demersosque
in
luto
terrae
hominum
animos
erexit
ad
coelum,
atque
extulit.
Atque
hoc
maximum
Iesu
Christi
erga
nos
beneficium,
praecipuumque
in
eo
ipso
divinitatis
argumentum,
idcirco
et
institutum
a
Deo
in
missione
filii
sui,
et
ab
ipso
filio
susceptum,
et
suo
nobis
tempore
per
eum
datum
tributumque
est:
ut
omnibus
et
divinis
et
humanis
in
uno
Christo
consiliis,
auxiliis,
virtutibusque
adiuti
nos
animas
Deo
nostras
salvas
sistere
possemus.
Tanta
[pag.
l
l
]
est
nobilitas,
tam
insigne
pretium,
tam
grandis
aestimatio
huiusce
rei,
quae
anima
hominis
est,
ut
quo
ne
ea
perderetur,
sed
et
Deo
ipsi
et
nobis
lucrifieret,
conturbatis
penitus
totius
naturae
legibus,
atque
ordine
rerum
permutato,
et
Deus
descenderet
in
terras,
ut
fieret
homo,
et
homo
erigeretur
in
coelum,
ut
esset
Deus.
Credimus
ergo
in
Christum
(ut
dicebam)
omnes,
quo
salutem
animabus
nostris,
id
est,
nobismet
ipsis
vitam
inveniamus:
quo
nullum
optatum
vehementius,
nullum
bonum
interius,
nec
magis
coniunctum
ac
familiare
nobis
adesse
potest.
Quantum
enim
sese
diligit
unusquisque,
tantum
ipsi
salus
cara
est
sua:
quae
si
negligatur
et4)
abiiciatur,
quod
tandem
erit
praemium
quod
possit
par
acquiri?
Quam
enim
dignam
accipiet
homo
compensationem
pro
anima
sua,
inquit
Dominus,
aut
quid
proderit
homini,
vel
si
universum
mundum
lucretur,
1)
Haec
verba:
qua
se
ipsum
suscitavit,
aut
certe,
negligentia
correctoris
exciderunt
in
editione
Genevensi
1540,
et
sic
quoque
in
omnibus
recentioribus
tam
latinis
quam
gallicis
desidetantur.
2)
telonio,
1540
seqq.
3)
Editio
princeps
et
apographon
Argentoratense
mendose
habent:
ducem.
Gallus
omnino
non
vertit,
dicens:
a
une
esperance
d'affinite
et
compaignie
celeste.
4)
et,
omissum
est
in
ed.
principe
Lugdunensi.
|