9:372
essent,
neque
haec
vere
expiatrix
hostia
diceretur,
neque
ille
purgaret
nos
a
peccatis:
quemadmodum
etiam
nec
homo
Iesus
potestatem
haberet
remittendi
peccata,
nisi
homo-deus
esset.
Certe
nunquam
nisi
ex
vertiginoso
spiritu
prodirent
sententiae
adeo
inter
se
pugnantes.
Postquam
enim
duas
in
Christo
naturas
agnovit,
unitatis
praetextu
quod
singulis
proprium
est
permiscet
ac
confundit
:
ut
sine
ulla
figura
Deus
sit
mortalis,
et
homo
per
se
sit
vita.
Non
insistam
scripturae
testimoniis
ad
oppugnandum
hoc
commentum
:
quaeram
duntaxat
qui
eum
non
pudeat
in
Tertullianum
contumeliose
insurgere,
cuius
verba
sunt:
Quum
duae
naturae
censeantur
in
Christo,
divina
et
humana,
constet
autem
immortalem
esse
divinam,
mortalem
quae
humana
sit:
apparet
quatenus
eum
mortuum
dicat
Paulus,
id
est,
qua
carnem
et
[pag.
22]
hominem
et
filium
hominis,
non
qua
spiritum,
et
sermonem,
et
dei
filium.
Discant
tandem
lectores
quam
dexter
sit
interpres
Tertulliani,
et
quam
bonus
ac
fidelis
discipulus.
Nos
vero
in
Christo
mediatore
non
impedit
personae
unitas,
quin
sua
utrique
naturae
distincta
proprietas
salva
maneat:
Christum
Deum
et
hominem1),
vel,
sicuti
Paulus
loquitur,
Deum
manifestatum
in
carne
esse
vere
et
naturaliter
Dei
filium,
sed
qui
ex
duabus
naturis
constet,
quia
in
homine
habitavit
plenitudo
divinitatis.
Et
Christus
ipse
clare
pronunciat
corpus
suum
esse
templum,
quod
certe
minime
quadraret
si
esset
Deus
ipse.2)
Etsi
autem
deitatis
respectu
unum
est
cum
patre,
ac
proinde
patri
aequalis3),
qua
tamen
mediator
est,
quoad
dispensationem,
quodammodo
subsidit
infra
Deum.
Qua
ratione
patri
subiicietur
ultimo
die,
regnumque
quod
accepit,
restituet,
ut
sit
Deus
omnia
in
omnibus.
Quisnam
[pag.
23]
Deus?
Si
ad
patrem
restringas,
certe
filii
deitas
erit
temporalis,
quo
nihil
absurdius.
Quare
alias
machinas
excogitet
Valentinus
oportet,
quibus
convellat
orthodoxam
fidem
:
quando
ingenue
praedicamus
unicum
esse
Deum,
a
quo
missus
est
Christus,
et
unicum
esse
Dei
filium,
qui
sponte
se
exinanivit,
ut
nos
in
societatem
suae
gloriae
ascisceret.
Frivola
autem
calumnia
est,
nos
Christum
discerpere,
imo
in
alium
Christum,
qui
non
est,
transformare,
dum
nunc
ut
Deum,
nunc
ut
Dei
filium,
nunc
ut
natum
ex
virgine
consideramus.
Quanquam
suo
se
gladio
iugulat
hic
phreneticus,
qui
hominem
factum
ex
muliere,
missum
in
plenitudine
temporum,
seorsum
considerari
non
sustinet
ab
aeterno
illo
sermone,
qui
ante
saecula
genitus
fuit.
Divinam
vero
essentiam
quam
recte
considerari
nolit,
iam
ex
pluribus
testimoniis
palam
fecimus,
et
ex
Malachia
dicere
1)
Beza
et
Amst.
ut
Christus
sit
Deus
et
homo
caet.
2)
lidem
male:
nisi
esset
Deus
ipse.
3)
Pro
his
verbis:
ac
proinde
patri
aequalis,
iidem
exhibent
haec:
sicut
iam
saepe
diximus.
|