55:372  etiam  si  quando  graviter  iram  Dei  ab  ipsis  provocari  contingat.  Quamdiu  enim  veniae  relinquitur  locus,  mors  prorsus  imperium  nondum  occupat.  Neque  tamen  hic  inter  veniale  et  mortale  peccatum  distinguit  apostolus,  sicuti  postea  vulgo  factum  est.  Prorsus  enim  insulsa  est  illa  distinctio,  quae  in  papatu  obtinuit.  Nullum  fere  Sorbonici  mortale  peccatum  agnoscunt,  nisi  in  quibus  tam  crassa  exstat  turpitudo,  ut  manibus  palpari  queat.  Ita  in  peccatis  venialibus  censent  teterrimas  foeditates,  quae  in  animis  latent.  Omnes  denique  peccati  originalis  fructus,  modo  non  erumpant  in  externum  actum,  levi  adspersione  aquae  benedictae  elui  putant.  Et  quid  mirum,  quum  ne  blasphemas  quidem  de  gratia  Dei  dubitationes,  et  quidquid  est  libidinum  ac  cupiditatum,  modo  consensus  non  accedat,  peccata  esse  censeant?  Si  animus  hominis  infidelitate  percellitur,  si  eum  sollicitat  impatientia  ut  adversus  Deum  fremat,  quantumvis  prodigiosae  cupiditates  eum  titillent:  hoc  totum  levius  est  papistis,  quam  ut  in  peccato  deputetur,  saltem  post  baptismum.  Non  mirum  igitur  si  ex  magnis  sceleribus  venialia  delicta  faciunt:  sua  enim,  non  Dei  trutina  appendunt.  Atqui  inter  fideles  indubium  hoc  axioma  esse  debet,  quidquid  cum  lege  Dei  pugnat,  peccatum  esse,  et  quidem  mortale  sua  natura.  Ubi  enim  legis  transgressio,  illic  et  peccatum  et  mors.  Quis  ergo  verborum  apostoli  sensus  erit?  Peccata  negat  mortifera  esse,  quae  etsi  morte  digna  sunt,  non  tamen  tam  atrociter  a  Deo  puniuntur.  Ideo  peccata  in  se  non  aestimat  :  sed  iudicium  de  illis  ex  paterna  Dei  indulgentia  facit,  quae  reatum  condonat,  ubi  tamen  culpa  erat.  Denique  morti  non  addicit  quos  Deus  erigendo  restituit  in  vitam,  quamvis  per  eos  non  steterit  quominus  a  vita  alienati  essent.  Est  peccatum  ad  mortem.  Iam  dixi  ita  vocari  peccatum,  cui  nulla  spes  veniae  reliqua  est.  Sed  quaeritur  quale  hoc  sit.  Valde  enim  atrox  esse  oportet,  quod  Deus  tam  severe  ulciscitur.  Ex  contextu  colligi  potest,  non  esse  partialem  (ut  vocant)  lapsum,  nec  praecepti  unius  transgressionem:  sed  apostasiam,  qua  penitus  homines  a  Deo  se  alienant.  Nam  postea  subiicit  apostolus,  filios  Dei  non  peccare:  ut  scilicet,  relicto  Deo,  Satanae  se  in  totum  addicant  ac  mancipent.  Talis  defectio,  non  mirum  est  si  mortalis  sit  lapsus.  Neque  enim  suos  Deus  unquam  ita  privat  spiritus  gratia,  quin  aliquam  pietatis  scintillam  retineant.  Reprobos  ergo  et  exitio  devotos  esse  oportet,  qui  sic  deficiunt  ut  timorem  Dei  abiiciant.  Si  quis  quaerat  an  eorum  poenitentiae  praeclusa  sit  salutis  ianua:  in  promptu  est  responsio,  quum  in  reprobum  sensum  traditi  sint,  et  spiritu  sancto  destituti,  non  aliud  eos  posse  quam  obstinatis  animis  semper  ruere  in  deterius,  et  peccata  addere  peccatis.  Porro  quum  peccatum  aut  blasphemia  in  spiritum  eiusmodi  defectionem  per-