9:371
371
EXPOSITIO
IMPIETATIS
372
paulo
post
subiicib:
Rationem
reddidimus,
qua
non
duo
dicantur
dii,
sed
qua
pater
et
filius
duo:
et
hoc
non
ex
separatione
substantiae,
sed
dispositione.
Irascitur
Valentinus
simul
ac
audit
aliquam
esse
filio
essentiam,
maxime
vero
unam
et
eandem
cum
patre.
Tertullianub
vero
non
alibi
quam
in
dispositione
personae
discrimen
statuit,
eundem
substantia
filium
cum
patre
nominans.
Eodem
libro
relatio
quam
asserimus
clare
tradita
est,
dum
ita
scribit
Tertullianus:
Sine
filio
nominatus
quum
principaliter
determinatur,
ut
prima
persona,
quae
ante
filii
nomen
erat
praeponenda:
quia
pater
ante
cognoscitur
et
post
patrem
filius
nominatur,
[pag.
19]
Caeterum
alius
non
est
filius
a
patre.
Ex
Christi
dicto:
Ego
et
pater
unum
sumus,
putat
Valentinus
posse
elici
non
eundem
esse
cum
patre
Deum.
Quid
autem
Tertullianus?
Ad
substantiae,
inquit,
unitatem
hoc
pertinet,
non
ad
numeri
singularitatem.
Videmus
ut
numerum
ad
personas
restringens,
essentiam,
quae
una
est,
seorsum
relinquat.
Quia
nolo
actum
agere,
cognoscent
lectores,
si
volent,
ex
refutatione
Serveti
quam
stolide
Irenaeum
in
suas
partes
trahere
conetur
foetidus
hic
impostor.
Eadem
est
Iustini
ratio,
quo
nullus
doctrinae
nostrae
luculentior
patronus
nobis
optandus
est.
Ac
miror
Serveti
stultitiam
ausum
fuisse
imitari,
qui
quum
sancti
Martyris
nomine
ferociter
gloriaretur,
prolato
volumine
obmutuit.
Naenias
quae
sub
Ignatii
nomine
feruntur,
omitto
:
qua
tamen
in
parte
iterum
vel
nequitia
vel
insania
eiusdem
Valentini
convincitur,
dum
magnifice
iactat
Ignatium
[pag,
20]
loquutum
esse
cum
virgine
Maria,
et
eius
nomine
epistolam
venditat
pudendis
monachorum
deliriis
refertam.
Plenior
tamen
danda
est
filii
definitio,
quae
omnes
nodos
melius
expediat.
Fatetur
Valentinus
consubstantialem
esse
patri
secundum
divinitatem,
nobis
vero
secundum
humanitatem.
Diceres
hominem
orthodoxae
fidei
loqui
:
nisi
quod
recte
ex
aliis
sumpsit,
mox
ex
furioso
suo
sensu
corrumperet.
Individuum,
inquit,
non
compositum
ex
partibus,
ut
homo,
sed
naturaliter
regenitum.
Ac
paulo
post:
"Non
recte
dicitur,
Christum
constare
ex
Λόγῳ
et
homine,
sicut
Alexander
constat
ex
corpore
et
animo:
quia
Λόγος
ita
per
incarnationis
mysterium
Immanuel1)
est,
ut
non
mutata
Dei
substantia
hominis
formam
sumpserit,
utque
ambarum
naturarum
attributa
et
proprietates
sint
propriae
et
naturales
unius
eiusdemque
subiecti.
Unde
non
minus
Dei
sanguinem
et
carnem,
quam
divinitatem
hominis
Iesu
absque
ullo
[pag.
21]
tropo
proprie
dicimus
et
confitemur.
Nisi
enim
sanguis
et
caro
Christi
vere
et
proprie
Dei
sanguis
et
caro
1)
Dieu
avec
nous.
|