6:371
RESPONSIO
CONTRA
PIGKHIUM
dederat
partes,
totamque
fere
laudem
adscripserat.
Sed
quia
periculum
erat,
ne
facta
laborum
suorum
mentione
uno
illo
duntaxat
verbo
prae
se
ferre
in
speciem
videretur,
aliquam
saltem
portionem
sibi
deberi,
addita
correctione
suspicionem
tollit,
dum
se
fuisse
negat
qui
laboraverit,
sed
hoc
totum
ex
Dei
gratia
potius
exstitisse.
Nulla
neque
veritati
magis
adversa,
neque
ad
excaecandum
nominem
capitalior
est
pestis,
quam
praesumpta
falsa
opinio:
praesertim
ubi
animo
pertinaciter
insidet.
Duo
haec
vult
inter
se
coniungere
Pighius:
Hominem
naturaliter
esse
hac
facultate
praeditum,
ut
tam
praevenire
bono
motu
Dei
gratiam
quam
subsequi
possit,
nec
aliter,
aut
offerri
nobis
Dei
gratiam,
nisi
ante
manum
porrigamus,
aut
efficacem
esse
in
nobis,
nisi
propria
virtute
eam
adiuvemus:
et
tamen
merum
esse
et
gratuitum
Dei
donum,
quidquid
gratiae
nobis
confert:
eum
esse
solum
qui
in
nobis
bona
opera
et
incipit
et
perficit:
ab
eo
nos
praeveniri,
ab
eo
confirmari
usque
in
finem.
Haec,
inquam,
perinde
ac
si
rite
congruerent,
sub
uno
iugo
componit
Pighius.
At
facilius
coelum
terrae
misceas.
Quid
ergo
causae
est,
cur
in
tantam
absurditatem,
velut
clausis
oculis,
praeceps
ruat?
Haec
una
scilicet,
quod
ubi
semel
animo
concepit,
aequaliter
omnibus
offerri
Dei
gratiam,
qui
se
modo
dignos
exhibeant,
hac
conceptione
impeditus
tenetur,
ne
quid
amplius
cernat
aut
iudicet.
Itaque
postquam
suis
encomiis
ornando
hominis
naturam,
Dei
gratiam
quantum
poterat
extenuavit:
mox
pudore
tactus,
eam
in
coelum
usque
evehit,
sed
manifesta
repugnantia;
neque
aliter
Augustinum
hic
aemulatur,
quam
simia
hominem.
Verum
qua
necessitate
constringitur,
ut
aequalem
gratiae
dispensationem
faciat?
Quia
pronunciet
Deus,
nolle
se
mortem
morientis,
sed
ut
revertatur
et
vivat
(Ez.
18,
23
et
33,
l
l
)
.
At
si
ex
eius
sensu
hoc
interpretamur,
cur
ergo
moritur,
quem
Deus
mori
non
[pag.
193]
vult?
quum
scriptum
sit:
Deus
autem
noster
in
coelo,
omnia
quaecunque
voluit
fecit
(Psal.
115,
3).
Hic
certe
nodus
erit
gordianus,
si
illud
Ezechielis,
Deum
nolle
mortem
morientis,
de
arcano
eius
consilio
accipias.
Quamobrem
sic
intelligi
necesse
est,
sicut
et
Augustinus
multis
locis
disseruit,
nihil
Deum
omittere,
quod
ad
reducendos
in
salutis
viam
homines
pertineat,
si
modo
sani
forent:
quod
autem
non
redeant
vocati,
ipsis
non
aliud
quam
pravitatis
propriae
morbum
obstare.
Vult
ergo
Deus
morientem
vivere,
sicuti
eius
voluntatem
nobis
aestimare
fas
est,
omnibus
scilicet
adminiculis
hominem
ipsum
adiuvando:
ne
quid
sibi
obstitisse,
quam
propriam
culpam,
causari
queat.
Manet
tamen
interea
Deo
arcanum
suum
consilium,
quo
hunc
praeterit,
illum
eligit:
de
quo
ne
curiosius
vestiget,
qui
non
vult
opprimi
a
gloria.
Hoc
si
caperet
Pighius,
falsum
illud
de
aequali
gratiae
|