55:371  371  EPIST.  IOHANNIS  372  anxietate  levati  curas  suas  in  Deum  exonerent.  Neque  tamen  haec  quies  et  securitas  precandi  ardorem  restinguere  in  nobis  debet:  ut  qui  certus  est  de  felici  eventu,  ab  invocando  Deo  abstineat.  Fidei  enim  certitudo  socordiam  minime  generat,  vel  pigritiam.  Sed  tantum  vult  apostolus  in  suis  quemque  necessitatibus  tranquillum  esse,  ubi  suos  gemitus  in  Dei  sinum  deposuit.  16.  Si  quis  viderit  fratrem  suum  peccantem  peccato  non  ad  mortem,  petet,  et  dabit  illi  vitam.  Peccanti  dico  non  ad  mortem.  Est  peccatum  ad  mortem  :  non  pro  illo  dico  ut  quis  roget.  17.  Omnis  iniustitia  peccatum  est.  Et  est  peccatum  non  ad  mortem.  18.  JVovimus  quod  quisquis  ex  Deo  genitus  est,  non  peccat:  sed  qui  genitus  est  ex  Deo,  servat  se  ipsum,  et  malignus  non  tangit  eum.  16.  Si  quis,  ete.  Fructum  fidei,  cuius  meminit  apostolus,  iam  longius  extendit:  ut  pro  fratribus  etiam  valeant  preces  nostrae.  Magnum  illud  erat,  quod  simul  ac  premimur,  benigne  nos  Deus  ad  se  invitat,  nobisque  opem  ferre  paratus  est:  sed  quod  pro  aliis  quoque  rogantes  audire  sustinet,  non  parva  inde  confirmatio  fidei  nostrae  accedit:  ut  certo  persuasi  simus  nos  in  propria  causa  repulsam  minime  unquam  passuros.  Interea  hortatur  apostolus,  ut  simus  alii  de  aliorum  salute  mutuo  solliciti:  deinde  vult  fratrum  lapsus  nobis  esse  ad  orandum  incitamenta.  Et  certe  ferrea  esset  ista  durities,  nullo  misericordiae  sensu  tangi,  quum  animas  Christi  sanguine  redemptas  videmus  in  exitium  ire.  Ostendit  autem  in  manu  esse  remedium,  quo  fratres  fratribus  succurrant.  Vitam,  inquit,  pereunti  restituet,  qui  pro  eo  orabit.  Quamquam  verbum  Dabit,  referri  ad  Deum  potest:  ac  si  dictum  esset,  fratris  vitam  Deus  concedet  precibus  nostris.  Verum  idem  semper  erit  sensus,  eo  usque  valere  fidelium  preces,  ut  fratrem  a  morte  eripiant.  Si  de  homine  intelligas,  quod  det  fratri  vitam,  hyperbolica  erit  loquutio:  nihil  tamen  continebit  absurdi.  Nam  quod  gratuita  Dei  bonitate  nobis  concessum  est:  imo  quod  in  gratiam  nostram  aliis  conceditur,  dicimur  aliis  dare.  Tanta  utilitas  non  parum  nos  stimulare  debet,  ut  peccata  fratribus  nostris  remitti  petamus.  Quum  autem  aujJLrcafreiav  nobis  commendat  apostolus,  simul  admonet  quantopere  in  fratribus  damnandis  cavenda  sit  crudelitas,  aut  in  desperanda  eorum  salute  nimius  rigor.  Peccato  non  ad  mortem.  Ne  protinus  spem  abiiciamus  de  eorum  salute  qui  peccant,  Deum  ostendit  non  tam  graviter  ulcisci  suorum  lapsus,  ut  propterea  eos  abdicet.  Unde  sequitur,  nobis  pro  fratribus  habendos,  quando  ipsos  Dominus  in  filiorum  numero  retinet.  Peccata  vero  ad  mortem  esse  negat,  non  modo  in  quibus  quotidie  sancti  delinquunt:  sed