5:371
IAC.
SADOLETI
sibi
potentias
et
novos
honores
[pag.
6J
quaerunt)
testor
Deum
omnipotentem
j
eum
ipsum
qui
nunc
intimis
meis
cogitationibus
praesens
adest,
me
et
indoluisse
graviter,
et
duplici
quadam
misericordia
affectum
fuisse:
quum
ex
una
parte
viderer
mihi
audire
gemitum
plorantis
matris
nostrae
ecclesiae
et
lamentantis,
quae
tot
et
tam
dilectis
filiis
uno
tempore
esset
orbata:
ex
altera,
vestris,
o
carissimi,
incommodis
et
periculis
commoverer.
Sciebam
enim
ego,
tales
viros
novatores
veterum
et
bene
constitutarum
rerum,
tales
turbas,
talia
dissidia,
non
solum
animabus
hominum
pestifera
(quod
tamen
malum
omnium
maximum
malorum
est),
sed
rebus
etiam
et
privatis
et
publicis
perniciosa
existere.
Id
quod
vos
quoque
ipso
eventu
rerum
edocti
cognoscere
potuistis.
Quid
ergo
est?
quum
meus
erga
vos
amor,
et
mea
in
Deum
pietas
me
cogat,
ut
tanquam
frater
fratribus,
et
amicus
amicis,
intimum
omnem
animi
mei
sensum
vobis
libere
exponam,
vos
plurimum
rogatos
volo,
ut
bonitatem
Ulam
vestram,
qua
semper
uti
consuevistis,
mihi
quoque
in
praesentia,
meis
non
ingrate
accipiendis
et
legendis
Uteris,
praebeatis.
Spero
enim,
si
aequis
modo
mentibus
haec
quae
scribo
attendere
volueritis,
vos,
si
non
consilium
meum,
at
animum
certe
rectum
et
simplicem,
et
vestrae
in
primis
salutis
cupientem,
non
minimum
probaturos:
neque
me
quae
mea
sunt,
sed
quae
vestra
commoda
atque
bona,
quaerere
intellecturos.
Neque
ego
tamen
spinosas
et
subtiles
ordiar
disputationes,
[pag.
7]
quam
philosophiam
beatus
Paulus
vocat,
et
fideles
Christi
semper
monet,
ne
se
per
eam
patiantur
decipi,
per
quam
isti
quidem
vos
circumduxerunt,
quum
inter
imperitos
obscuram
quandam
iactarent
scripturae
interpretationem,
fraudemque
et
malitiam,
praeclaro
Ulo
quidem,
sed
falso
atque
alieno
doctrinae
et
sapientiae
nomine
honestarent.
Ego
ea
proponam,
quae
clara
sint
atque
illustria,
quae
nullam
in
se
erroris
latebram,
nullum
fraudis
et
fallaciae
habeant
diverticulum;
cuiusmodi
tamen
semper
est
veritas.
Ea
enim
et
in
tenebris
lucet,
et
nemini
non
perspicua
est,
et
a
doctis
iuxta
atque
indoctis
facillime
percipitur:
praecipueque
in
christiano
genere
doctrinae,
non
syllogismis,
nec
verborum
captionibus,
sed
humilitate,
sed
religione,
sed
erga
Deum
obedientia
est
subnixa.
Vividus
est
enim
sermo
Dei
et
efficax,
et
concidentior
omni
acuto
utrinque
gladio,
penetratque
ad
iuncturas
spiritus
atque
animae,
et
ad
intima
compaginum
ac
medullarum,
neque
animos
illaqueat
impeditis
argumentationibus,
sed
coelesti
quodam
interveniente
cordis
affectu,
planum
sese
et
patentem
mentibus
nostris
offert:
ut
non
tam
humana
inttis
ad
intelligendum
ratio,
quam
ipse,
ad
se
qui
nos
vocat,
operetur
in
nobis
Deus.
Quem
ego
Deum
patrem
omnis
rectae
intelligentiae
supplex
precor,
ut
et
mihi
ad
dicendum
et
vobis
ad
percipiendum,
ea
adiumenta
suae
benignitatis
praebeat,
per
quae
possimus
iterum
in
uno
corde
erga
ipsum
et
in
una
mente
consentire.
Atque,
ut
inde
initium
|