9:370
imo
identitas
essentiae
et
generationis
origo.
Plenis
buccis
detonat
Valentinus
eminentiam
patris
et
autoritatem,
quia
alterum
sibi
Deum
adoptaverit.
Quid
ergo
sibi
vult
illud
Pauli
(Phil.
2,
(j)
:
Non
rapinam
arbitratus
esset,
Deo
aequalem
esse?
Respondeat
Valentinus,
de
patrene
primario
Deo,
an
de
secundo
et
essentiato
hoc
debeat
intelligi?
Certe
nimis
insipidum
esset,
Christum
dicere
iure
suo
fuisse
facturum,
si
se
prae
se
tulisset
aequalem
sibi.
Nec
sane
dubium
est
quin
referat
Paulus
ad
patrem,
de
quo
etiam
mox
subiicit:
Ideo
exaltavit
illum
ete.
Porro
ne
fucum
faciat
hic
nebulo
imperitis,
monendi
[pag.
16]
sunt
lectores,
ubi
filiubDei
vocatur
Christus,
non
tam
ad
filii
personam,
quae
fuit
ante
mundi
creationem,
quam
mediatoris
hoc
spectare.
Ubi
autem
nobis
offertur
mediator
Christus,
quia
medius
esse
non
potest,
nisi
Deo
sit
inferior,
patri
integra
datur
deitatis
gloria.
Nec
mirum:
quia
sponte
ad
nos
descendit,
ut
sursum
nos
ad
Deum
attolleret.
Iam
sicuti
eos
repudiamus,
qui
nimis
subtiliter
rapiuntur
ad
speculandam
Christi
deitatem,
ut
in
mediatoris
persona
Deum
simpliciter
quaerant
:
ita
merito
abhorremus
a
Valentini
delirio,
dum
filii
Dei
nomen
instar
umbrae
obtendit
ad
occultandam
eius
deitatem.
Christus
Dei
filius
est,
quatenus
sermo
est
Dei
ante
saecula
a
patre
genitus,
tandem
manifestatus
in
carne.
In
sermone
aeterno
tantum
distinctio
personalis
notetur:
ita
relative
Dei
filius
erit,
et
sine
relatione
simul
Deus.
Quatenus
vero
formam
servi
induit,
filius
est
Dei,
ut
patri
obediat,
atque
ita
nova
sit
eius
conditio,
[pag.
17]
et
a
priore
diversa.
Hoc
etiam
modo
diluitur
quidquid
ex
Tertulliano
non
minus
stulte
et
insulse
quam
improbe
Valentinus
profert.
Confessus
sum
in
aliis
scriptis
pium
illum
virum
saepe
durius
loqui.
Sed
quidquid
de
persona
mediatoris
disserit,
ad
Christi
deitatem
torquere,
nulla
ratio
patitur.
Eius
testimonio
abutitur
Valentinus,
ut
probet
filium
Dei
propriam
essentiam
non
habere.
Atqui
sententiam
suam
Tertullianus
Christi
dicto
confirmat:
Pater
maior
me
est
(Ioann.
14,
28):
quod
nemo
verecundus
audebit
de
sola
deitate
accipere.
Hoc
unum
quisquis
prudenter
observabit,
mirabitur,
et
simul
secure
contemnet,
crassam
Valentini
hallucinationem.
Quod
si
Tertulliani
autoritate
pugnandum
est,
praeter
multos
insignes
locos,
quibus
Serveti
errorem
refutavi,
quid
hoc
sibi
vult:
Alium
a
patre
filium
profiteri,
personae
non
substantiae
nomine,
quia
ubique
teneat
unam
substantiam
in
tribus
cohaerentibus?
[pag.
18]
Si
excipiat
Valentini
larva,
unam
vocari
substantiam,
quia
essentiatus
sit
filius
a
patre,
nihil
proficiet,
quando
diserte
negat
Tertullianus
differre
filium
a
patre
substantia.
Possetne
apertius
doctrinae
nostrae
suffragari,
quam
substantiam,
id
est,
essentiam
a
personis
distinguendo?
Eodem
sensu
24
|