6:370
ostium
per
peccata,
ipse
pulsat,
sollicitat,
et
variis
modis
ac
mediis,
quo
sibi
aperiamus
corda
nostra,
nos
provocat.
Nulli
ergo
deest
praeveniens
gratia,
qui
modo
cor
suum
ad
pulsantis
vocem,
sollicitationem,
provocationem
non
indurat.
Ipse
pulsat:
sed
nos
ei
aperire
debemus,
priusquam
introire
ad
nos
velit.
Quasi
vero
non
illic
expressus
esset
pulsandi
modus,
nempe,
quod
voce
et
exhortatione
nos
sollicitet.
Sed
qui
mentis
aperit
oculos
ut
intelligatur,
ipse
etiam
corda
aperit
ut
exaudiatur.
Utrumque
vero
Christi
officium
est.
Quid
igitur
proficit
Pighius,
tam
pueriliter
ineptiendo?
Clamat
Christus,
se
pulsare.
Fateor:
nempe
sicut
exponit,
monendo
et
hortando.
Quid
nunc
est
aperire?
Monitionem
corde
recipere,
et
obedire
exhortationi,
[pag.
191]
Hoc
in
nobis
situm
fingit
Pighius:
Deus
autem
sibi
vendicat.
Circumcidam,
inquit,
cor
tuum,
ut
audias
vocem
meam
(Deut.
30,
6).
Contra
vero
hanc
in
populo
israelitico
caecitatis,
stuporis,
contumaciae
causam
assignat
Moyses,
quod
Dominus,
neque
oculos
ad
videndum
dedisset,
neque
aures
ad
audiendum,
neque
cor
ad
intelligendum
(Deut.
29,
4).
At
reclamat
Pighius,
tametsi
a
Deo
adiuvemur,
non
tamen
obstare
id
quominus
partim
etiam
nostrum
sit,
et
videre,
et
audire,
et
intelligere.
Verum
ego
probationem
requiro,
pro
qua
extraneas
prorsus
ambages
affert.
Simile
est
quod
addit
ex
propheta
(Is.
55,
7):
Derelinquat
impius
viam
suam,
et
Dominus
miserebitur
eius.
Hoc,
inquit,
est
Deo
aperire
ostium,
iniquitati
renunciare;
quod
in
te
positum
esse
vides.
Itane
?
ut
conversio
ad
Deum,
quae
vera
est
animae
resurrectio,
in
hominis
potestate
reponatur,
quo
se
a
morte
in
vitam
excitare
possit?
At
facere
id
nos
oportet,
ut
misereatur
nostri
Deus:
quo
intelligit
Pighius
iustificationis
gratiam
designari.
Si
omnia
illi
ultro
concedam,
statim
vicerit.
Verum
sic
sunt
firma
eius
omnia,
ut
unius
verbuli
ictu
protinus
concidant.
Poenitentiam
flagitat
Deus,
quum
ad
peccatorum
remissionem
populum
vocat:
quibus
etiam
duobus
membris
totam
evangelii
sui
praedicationem
includit
Christus
(Marc.
1,
15).
Hic
novam
argutiam
fabricatur
Pighius,
ab
iniquitate
recedere,
praeparationem
esse
hominis,
qua
Deo
obviam
procedat:
misericordiam
autem
Dei
esse
regenerationis
gratiam,
qua
hominem
adiuvet.
Quantum
vero
ad
persever
aniiam,
quotidianumque
usque
ad
finem
profectum
attinet,
ut
hominem
ostendat
cooperari
Deo,
illo
apostoli
testimonio
utitur
:
Gratia
Dei
in
me
vacua
non
fuit
(1
Cor.
15,
10).
Sed
qua
hoc
ratione
dicat,
observandum
fuit.
Ratio
autem
est,
quod
plus
reliquis
omnibus
laboraverit.
Sed
ne
labores
suos
iactando
quidquam
sibi
arrogare
videretur,
mox
correctionem
adhibuit:
Non
ego,
sed
gratia
Dei
quae
mecum
erat,
aut
quae
[pag.
192]
aderat
mihi.
Gratiae
Dei
iam
praecipuas
|