8:37
37
DE
SCANDALIS.
38
quae
referre
promptum
esset,
consulto
praetereo.
Sed
haec
et
alia
innumera
quisque
apud
se
expendat.
Iam
mulieres
ad
mortem
raptari
aiunt,
1)
quo
minus
habeant
veniae
non
viri
tantum,
sed
toti
populi:
qui
ut
brevem
caducae
pacis
usuram
redimerent
in
mundo,
filium
Dei
aeternae
vitae
autorem
abnegare,
seque
coelesti
eius
regno
privare
non
dubitarent.
Postremo,
quorsum
profutura
sint
quae
vulgo
nunc
in
gravibus
malis
reputantur,
Dominus
ipse
melius
novit.
Nostrum
est,
quidquid
calamitatum
acciderit,
forti
animo
accipere,
exitum,
qualis
optandus
est,
a
Domino
sperantes:
semper
quidem
hoc
habere
constitutum,
utcunque
ad
tempus
prematur
ecclesia,
optimum
patrem,
qui
singularem
eius
curam
gerit
nunquam
passurum,
ut
obruta
deficiat.
Si
Christum
in
medio
hostium
dominari
oportet,
sicut
spiritus
testimonio
2)
olim
testatum
est
(Psal.
110,
2),
regnum
eius
inter
nos
sine
militia
et
continuis
certaminibus
esse
non
potest.
Si
nos
ovibus
similes
sumus
mactationi
destinatis,
adversarii
autem
luporum
instar
rabie
ardent:
veniat
nobis
in
memoriam
illud
Domini
praeceptum,
possidendas
esse
in
tolerantia
animas,
donec
suam
ipse
virtutem
in
nostra
infirmitate
perficiat
(Luc.
21,
19).
Certe
nihilo
felicius
habebant
apostoli,
quum
intrepide
clamarent:
Ut
quid
tumultuantur
gentes,
et
populi
meditantur
inania
(Act.
4,
25)?
Nos
quoque,
si
teneamus
quid
valeat
illud,
in
coelo
Deum
ridere
(Psal.
2,
4),
quum
impiis
habenas
laxat,
eadem
qua
apostoli
fiducia
instructi
toti
mundo
quamvis
armato
secure
insultabimus.
Sequuntur
scandala,
quae
iterum
ex
doctrina
vulgo
creduntur
provenire,
sed
re
vera
humanae
vel
proterviae,
vel
inscitiae,
vel
curiositatis
proprii
sunt
ac
germani
foetus.
Scriptura
de
naturae
nostrae
corruptione
ita
docet,
quod
ingenitam
ex
utero
vitiositatem
ac
malitiam
afferamus:
ita
non
[pag.
45]
posse
ex
mala
arbore
prodire
nisi
malos
fructus,
donec
Christi
gratia
simus
in
integrum
restituti.
Hic
colligit
humana
ratio,
non
tantum
carere
homines
ipsos
culpa
dum
peccant,
sed
Deo
culpam
merito
posse
adscribi,
qui
tales
eos
creat,
ut
nati
ad
peccandum
videantur.
Interroget
unusquisque
suam
conscientiam:
protinus
convictus
obmutescet.
Illic
enim
reperiemus
quod
scriptura
toties
testatur,
fontem
omnium
vitiorum
esse
pravitatem,
quae
in
nobis
haeret.
Nos
ideo
mala
omnia
perpetrare,
quia
quod
Deo
displicet
appetamus.
Qui
fit
igitur
ut,
quos
intus
reos
peragit
propria
conscientia,
vanas
excusationes
hinc
inde
avide
conquirant,
ad
se
et
alios
reatu
eximendos?
neque
eo
contenti,
Deum
quoque
in
crimen
vocent?
Nisi
sponte
se
fallere
in
suum
exitium
illis
liberet,
annon
1)
en
aucuns
lieux
d'Allemagne.
2)
comme
David
l'a
prophetise.
|