45:37  37  LUC.  I.  38  me  dicent  omnes  generationes,  49.  Quia  fecit  mihi  magnifica,  qui  potens  est:  et  sanctum  nomen  eius.  50.  Et  misericordia  eius  in  progeniem  et  progeniem  timentibus  eum.  Nunc  refertur  insigne  et  memorabile  sanctae  virginis  canticum,  ex  quo  clare  apparet,  quanta  spiritus  gratia  excelluerit.  Tria  autem  sunt  huius  cantici  membra.  Primum  enim  Maria,  quam  in  se  experta  erat  Dei  misericordiam,  sollenni  gratiarum  actione  celebrat.  Deinde  generalibus  elogiis  Dei  potentiam  et  iudicia  commendat.  Tandem  ea  accommodat  praesenti  causae,  ubi  de  redemptione  olim  ecclesiae  promissa  et  iam  praestita  disserit.  46.  Magnificat  anima  mea.  Hic  gratitudinem  suam  testatur  Maria,  quemadmodum  nuper  dictum  est.  Quia  autem  plerumque  hypocritae  plenis  buccis,  nullo  cordis  affectu,  Dei  laudes  cantant,  dicit  Maria,  se  ex  interiore  animi  sensu  laudare  Deum.  Et  certe  nihil  aliud  quam  sacrum  Dei  nomen  profanant,  qui  non  ex  animo,  sed  lingua  tantum  praedicant  eius  gloriam.  Porro  quum  voces  animae  et  spiritus  varie  sumantur  in  scriptura,  simul  tamen  coniunctae  duas  animae  praecipue  facultates  denotant.  Spiritus  enim  pro  intelligentia  capitur,  anima  autem  pro  sede  affectuum.  Ut  teneamus  sanctae  virginis  mentem,  notandum  est,  quod  secundo  loco  hic  ponitur,  ordine  prius  esse.  Nam  ut  ad  laudandum  Deum  incitetur  hominis  voluntas,  praecedat  spiritus  exsultatio  necesse  est:  quemadmodum  Iacobus  docet  (5,  13),  Laetatur  quis?  psallat.  Tristitia  enim  et  anxietas  tum  animum  constringunt,  tum  linguam  impediunt  a  celebranda  Dei  bonitate.  Ergo  ubi  gaudio  exsultat  mens  Mariae,  cor  in  laudem  Dei  erumpit.  Nec  abs  re  Deo  tribuit  epitheton  servatoris,  quum  de  cordis  sui  laetitia  loquitur,  donec  enim  agnitus  fuerit  Deus  servator,  nunquam  in  verum  et  liberum  gaudium  solventur  hominum  mentes,  sed  perplexe  et  sollicite  haerebunt.  Itaque  solus  est  paternus  Dei  favor,  et  ex  eo  manans  salus,  quae  nos  laetitia  perfundunt.  In  summa  hoc  primum  est,  ut  gloriari  possint  fideles,  salutem  sibi  in  Deo  esse:  alterum  deinde  sequi  debet,  ut  beneficum  patrem  experti  gratias  illi  agant.  Nomen  awTTjpoc  plus  Graecis  significat  quam  Latinis  servator,  nempe  qui  non  semel  tantum  liberat,  sed  perpetuae  salutis  autor  est.  48.  Quia  respexit.  Exponit,  cur  in  Deo  fundatum,  habeat  cordis  sui  gaudium  :  quia  scilicet  gratuito  respecta  ab  ipso  fuerit.  Humilem  enim  se  vocans  dignitate  omni  se  abdicat,  ut  gratuitae  Dei  bonitati  adscribat  totam  gloriandi  materiam.  Neque  enim  (ut  stulte  putarunt  indocti  et  barbari  homines)  humilitas  hic  submissionem,  vel  modestiam,  vel  animi  habitum  significat,  sed  tantundem  valet  ac  vilis  abiectaque  conditio.  Sensus  ergo  est:  quod