1:37
[CO
1.
37]
cuius
typus
ac
velut
umbra
iudaicum
illud
fuit.
Ideoque
diei
septimo
assignatum
erat,
qui
numerus
perfectionis [p.
62]
significationem
habet
in
scriptura.
Qua
docemur:
sabbatum
nobis
a
Deo
perpetuum
mandari
et
quod
nullo
termino
finiatur,
deinde,
nunquam
fore
ut
plene
et
ad
iustum
modum
sanctificetur
usque
ad
septimum
diem
(Hebr.
4).
Ille
vero
dies
septimus
ultimus
est
et
aeternus,
in
quem
licet
pro
parte
ingressi
simus,
quicunque
sumus
fideles,
nondum
tamen
plene
pervenimus.
Nunc
enim,
per
fidem,
nostram
in
Deo
quietem
inchoavimus,
in
qua
etiam
quotidie
progressus
facimus,
ut
tunc
tandem
perficiatur,
cum
implebitur
illud
Iesaiae
(Ies.
66),
quo
ecclesiae
Dei
promittitur
sabbatum
ex
sabbato,
nempe,
cum
erit
Deus
omnia
in
omnibus
(1
Cor.
15).
Id
et
Dominus
nobis
in
creatione
mundi
ostendit,
quam
sex
diebus
absolvit,
septimo
quievit
ab
omni
opere,
ut
eius
exemplo
ab
operibus
quoque
nostris
cessantes,
requiem
in
ipso
nostram
quaeramus,
et
ad
hoc
septimi
diei
sabbatum
assidue
aspiremus.
Quod
attinet
ad
diem
dominicum
quem
nunc
observamus,
[OS
48]
non
est
ideo
institutus
ut
prae
caeteris
illum
sanctificemus,
id
est,
sanctiorem
aestimemus.
Haec
enim
solius
Dei
praerogativa
est,
qui
dies
omnes
ex
aequo
honoravit
(Gal.
4).
Verum,
ut
ad
preces
et
laudes
Dei,
ad
audiendum
verbum,
ad
sacramentorum
usum,
ecclesia
eo
die
conveniat
(Col.
3).
In
quae
officia
quo
melius [p.
63]
studium
omne
vacui
conferamus,
cessatur
a
mechanicis
et
manuariis
operibus
ac
avocamentis
omnibus,
quae
ad
huius
vitae
rationem
pertinent.
Eiusdem
rationis
sunt
et
solemnes
alii
dies,
quibus
mysteria
salutis
nostrae
memoria
repetuntur.
Quod
si
verbum
illud
toto
animo,
ut
decet,
imbibimus
ac
per
ipsum
mortificamus
hominis
veteris
opera,
non
diebus
duntaxat
festis,
sed
omni
die
continenter
sabbatum
sanctificamus
et,
quod
hic
iubemur,
celebrare
incipimus
sabbatum
ex
sabbato.
In
summa:
non
religione
aliqua
discernimus
inter
diem
et
diem,
sed
communis
politiae
causa.
Quosdam
enim
dies
praescriptos
habemus,
non
quibus
simpliciter
feriemur,
quasi
nostra
cessatione
colatur
aut
delectetur
Deus,
sed
quia
aliquo
die
ecclesiam
convenire
oportet.
Diem
autem
certum
ac
statum
esse
refert,
ut
omnia
secundum
ordinem
et
citra
tumultum
fiant
(1
Cor.
14).
Ita
evanescunt
nugae
sophistarum,
qui
iudaica
opinione
orbem
imbuerunt:
abrogatum
esse
quod
caeremoniale
erat
in
hoc
mandato
(id
autem
vocant,
sua
lingua,
diei
septimae
taxationem)
remanere
autem
quod
morale
est,
nempe
unius
diei
observationem
in
hebdomade.
Atqui
id
nihil
aliud
est,
quam
in
Iudaeorum
contumeliam
diem
mutare,
diei
observationem
retinere. [p.
64]
Et
sane
videmus
quid
tali
doctrina
profecerint.
Qui
enim
eorum
constitutionibus
haerent,
crassa
carnalique
sabbatismi
superstitione
Iudaeos
ter
superant.
Ut
non
minus
hodie
ipsis
conveniant
|