6:369
DE
LIBERO
ARBITRIO.
colliquescat
cordis
durities,
molleque
ac
sensibile
illi
cor
fiat,
et
aptum
divinis
impressionibus.
Alteram
partem
accipit
pro
iustificante
gratia,
ut
in
Dei
praeceptis
ambulare
incipiat.
Hoc
quidem
solenne
est
eius
artificium,
in
tractanda
scriptura
quodlibet
ex
quolibet
facere.
Propheta
metaphoricam,
qua
usus
fuerat,
loquutionem
simplici
oratione
exponit.
Siquidem
ex
lapideo
cor
facere
carneum,
metaphora
est.
Facere
ut
legi
obediant
homines,
simplex
et
sine
figura
oratio.
Hic
ingeniosus
interpres
ex
re
una
duas
facit.
Iam
verba
prophetae
levibus
argutiis
trahere
ad
suum
propositum
studet.
Quum
se
facturum
promittit
Deus,
ut
in
iustitiis
suis
ambulemus,
non
nisi
cooperantibus
gratiam
hanc
se
daturum
significat.
Hoc
quoque
sensu
David
canit,
facturos
nos
in
Deo
virtutem
(Psal.
60,
14).
Huc
tandem
redeunt
omnia,
sic
Deum
bona
opera
facere
in
hominibus,
ut
simul
ea
faciant
homines:
nec
aliter
efficacem
esse
gratiam,
quam
dum
oblato
nobis
eius
auxilio
non
desumus.
Interea
non
animadvertit,
hanc
quoque
partem
secundum
ea,
quae
citat,
Pauli
verba,
sub
gratia
contineri,
ne
frustra
offeratur,
sed
ad
fructum,
id
est,
ad
effectum
usque
perveniat.
Nam
quum
divini
beneplaciti
opus
esse
dicatur,
et
bona
in
homine
voluntas,
et
qui
inde
nascitur
conatus,
usque
ad
operis
complementum,
offerri
tantum
gratiam,
quae
utilis
demum
futura
sit,
si
eam
recipere
homini
libeat,
minus
certe
dimidio
illius
est.
Atqui
damnationi
esse
gratiam,
si
respuatur,
alibi
idem
Paulus
docet
his
verbis
(Rom.
2,
4.
5):
An
ignoras,
quod
bonitas
Dei
ad
poenitentiam
[pag.
190]
te
adducit?
Tu
autem
secundum
duritiem
cordis
tui
thesaurizas
tibi
iram.
Hypocritas
alloquitur
Paulus,
qui
prospero
rerum
successu
inflati,
quia
Deum
sibi
propitium
esse
imaginantur,
nec
de
resipiscentia
sunt
solliciti,
et
iudicium
Dei
contemnunt.
Quum
ergo
Dei
benignitate
sic
abutantur,
eo
graviorem
fore
Dei
vindictam
minatur,
quo
diutius
eam
distulerit.
Debuit
ergo
Pighius,
tam
peritus,
suo
iudicio,
dividendi
magister
et
artifex,
non
praetermittere,
de
quo
bonitatis
genere
Paulus
illic
disputet.
Nam
externam
Dei
benedictionem,
qua
indifferenter
bonos
iuxta
ac
malos
prosequitur,
cum
spirituali
regenerationis
gratia,
qua
electos
suos
peculiariter
dignatur,
confundere,
hominis
est
parum
considerati.
Neque
vero
tam.
ignorantia
peccat,
quam
malitia.
Quis
enim
puer
huius
argumenti
vitium
non
animadvertat
ac
rideat?
Invehitur
in
eos
Paulus,
quos
Dei
beneficia,
quibus
invitari
ad
poenitentiam
debuerant,
magis
ad
securitatem
confidentiamque
carnis
obstinabant
Ergo
spiritus
sanctificationis
quum
offertur,
respui
potest.
Sequitur
alterum
argumentum.
Pulsare
se
ad
ostium
nostrum
dicit
Christus,
ut
aperiamus
(Apoc*
3,
20).
Quum
ergo
clausum
sit
illi
cordis
nostri
Calvini
opera.
Vol.
VI.
|