9:368
damnatos
esse
adiungit.
Quid,
phrenetice?
Quum
ecclesiae
nomen
Athanasio
eiusque
collegis
tribuas,
unde
mox,
nisi
ex
ore
impurissimo,
tanta
eos
insectandi
erumpit
audacia?
Quum
tibi
instar
oraculi
sit
Nicaena
confessio,
[pag.
10]
cuius
frontis
est,
eum
a
quo
profecta
est,
tam
contumeliose
proscindere?
Certe
ut
es
omnis
liberalis
doctrinae
ignarus,
nunquam
didicisti
tam
Nicaenae,
1)
quam
Alexandrinae
synodo
praefuisse
Athanasium,
atque
eius
decreto
damnatos
fuisse
haereticos,
quorum
erroribus
socium
et
suffragatorem
te
adiungis.
Quid
hac
impudentia
foedius?
Atque
haec
una
furendi
causa,
quod
Athanasius
filium
facit
αὐτόθεον.
Unde
perspicuum
fit
hunc
esse
causae
statum,
quod
contendit
Valentinus
Christum
aliunde
esse
Deum,
qui
ab
alio
mutuatus
sit
id
quod
est.
Valde
enim
logodaedalum,
qui
eius
personam
sumpsit,
delectant
istae
voces
:
unum
esse
Deum
patrem,
qui
et
sit
αὐτόθεος,
et
solus
αὐτουσίαν
in
se
habeat.
Quod
si
recipitur,
concident
quaecunque
scripturae
testimonia
in
hanc
rem
citantur
ab
apostolis.
Clamat
Gentilis,
solius
esse
hoc
patris
elogium,
nec
Christo
commune:
Ego
sum
Deus,
et
praeter
me
non
est
alius.
Paulus
autem:
Sistemur
omnes
ad
tribunal
Christi:
quia
scriptum
est:
Vivo
ego,
dicit
[pag.
l
l
]
Dominus,
mihi
flectetur
omne
genu
(Rom.
14,
10
sq.).
Videmus
ut
ad
Christi
personam
accommodet
quidquid
apud
Iesaiam
gloriae
et
imperii
sibi
vendicat
Deus.
Quid
magis
proprium
est
Deo,
quam
vivere?
aut
quid
aliud
est
αὐτουσία?
Hanc
gloriam
Paulus
Christo
cum
patre
communem
facit.
Dicitur
in
Psalmo:
Coeli
peribunt:
tu
autem
idem
es
semper
Deus.
Hoc
Christo
Valentinus
pugnaciter
eripit:
apostolus
autem
de
eo
dictum
esse
interpretatur
(Hebr.
1,
ll).
Quid
plures
locos
congerere
attinet,
quorum
passim
copia
occurrit?
Sed
verba
concilii
Nicaeni
sonant,
Deum
esse
de
Deo.
Dura
loquutio,
fateor,
sed
ad
cuius
tollendam
ambiguitatem
nemo
potest
esse
magis
idoneus
interpres,
quam
Athanasius,
qui
eam
dictavit.
Et
certe
non
aliud
fuit
patrum
consilium,
nisi
manere
originem
quam
ducit
a
patre
filius,
personae
respectu,
nec
obstare
quominus
eadem
sit
utriusque
essentia
et
deitas:
atque
ita,
quoad
essentiam,
sermonem
esse
Deum
absque
principio:
in
persona
autem
filii
habere
principium
[pag.
12]
a
patre.
Desinat
ergo
latrare
Valentinus,
scripturam
non
nisi
uni
patri
essentialem
deitatem
tribuere.
Nam
quoties
vel
apud
Mosen,
vel
apud
prophetas
loquitur
Deus,
non
comparat
se
filio,
ac
si
hunc
ornando
ipsum
minueremus,
sed
idolis
se
opponit:
quae
nisi
in
nihilum
redigantur,
non
obtinet
ipse
in
solidum
quod
suum
est.
1)
Beza
hic
in
parenthesi
addit:
si
rem
spectes,
quod
et
Amst.
recepit.
|