6:366
non
plus
sapere
Deo
permittit,
quam
ipse
stulto
suo
cerebro
apprehendat.
Hinc
illa
exsecrabilis
blasphemia:
si
Deus
ex
duobus
malis
et
pari
damnationi
obnoxiis,
et
adhuc
in
malo
contumaciter
perstantibus,
in
alterum
animadvertat,
alterum
non
modo
venia,
sed
suo
quoque
amore
dignetur,
non
misericordiam
fore
laude
dignam,
sed
stultam,
irrationabilem,
et
insani
domini
indulgentiam,
dignique
prorsus,
qui
servos
universos
malos
ac
contumaces
habeat.
Ego
Deo
suae
tum
iustitiae,
tum
sapientiae
defensionem
relinquam:
tantum
efficiam,
ut
causam
ipse
suscipiat,
suoque
ore
reum
hic
fieri
se
profiteatur.
Pollicetur
per
Iesaiam
(65,
1),
fore
ut
ab
iis,
qui
eum
non
quaesierint,
reperiatur:
ut
appareat
ac
se
manifestet
iis,
quibus
eum
cognoscere
nihil
curae
erat.
An
omnibus
praestitit
hoc
beneficium?
Constat
aliquibus
duntaxat.
Quod
si
melius
adhuc
scire
cupias,
quam
non
exspectet
dum
sibi
homines
accedant,
sed
aversos
et
alienatos
ad
se
trahat,
eos
intuere,
in
quibus
completa
fuit
haec
prophetia,
et
diligenter
expende
quales,
antequam
converterentur,
fuerint:
ita
nihil
de
hac
re
amplius
haesitabis.
Sumamus
ergo,
quod
de
Ephesiis
tradit
Paulus
(Ephes.
2,
1),
suam
erga
eos
misericordiam
Deum
explicuisse,
non
quum
ad
eam
recipiendam
sinum
protenderent,
sed
quum
mortui
peccatis
ac
delictis
Satanae
militarent,
quum
demersi
in
pravis
concupiscentiis
carni
tantum
et
mundo
obsequerentur,
quum
natura
essent
filii
irae,
sicut
et
caeteri,
quum
sine
Christo
et
sine
Deo
viverent.
Nondum
urgeo,
quod
tamen
iure
meo
liceret,
quantum
a
praeparatione
absit
talis
status.
Solum
ex
Pighio
velim
discere,
cur
Ephesios
potius,
quam
alios
quoslibet,
amplexus
fuerit.
Si
mihi
dolorem,
bonas
cogitationes,
pia
desideria
obiiciat,
nihil
tale
admittunt
Pauli
verba.
Quin
etiam
ne
cui
in
mentem
venirent
eiusmodi
nugae,
nominatim
aliis
fuisse
penitus
similes
exprimit,
a
quibus
tamen
gratuito
Dei
favore
discreti
ac
separati
[pag.
1861
fuerint.
Natura
eratis
filii
irae,
inquit,
sicut
et
reliqui
(Ephes.
2,
3).
Quasi
diceret,
quum
esset
omnium
communis
causa
et
par
conditio,
non
in
vobis
invenit
causam
Deus,
cur
vos
ab
aliis
discerneret,
sed
ex
misericordia
sua
sumpsit.
Nunc,
cur
ita
faciat
si
rogetur,
iampridem
illo
nobili
responso
hanc
quaestionem
praeoccupavit:
Miserebor
cuius
miserebor
(Exod.
33,
19;
Rom.
9,
15).
Quo
scilicet
hanc,
de
qua
loquimur,
in
eligendis
hominibus
misericordiae
suae
discretionem,
ut
est
sensu
nostro
longe
altior,
ita
superiore
loco
statuit.
Adducit
tamen
testimonia,
quibus
innuere
videtur
Dominus,
non
aliis
paratam
fore
suam
gratiam,
nisi
qui
se
ante
praeparaverint.
Ad
quem
inquit,
respiciam,
nisi
ad
pauperculum
et
contritum
spiritu,
trementemque
ad
sermones
meos
(Ies.
66,
2)?
Sane
humiles
Deus
respicit:
sicut
illi
acceptum
cor-
|