6:365
DE
LIBERO
ARBITRIO.
gat,
ut
in
vitae
aeternae
haereditatem
adoptetur?
Nunc
vero
in
reatum
mortis
aeternae
prolapsus,
numquid
habet,
quo
se
damnationi
eximat?
quo
satisfaciat
pro
offensa?
insuper
et
haeres,
et
filius
scribi
debeat?
Quid
viribus
suis
praestare
Deo
potest,
cui
debet
quidquid
est,
et
quidquid
potest?
Tam
valida
impressione
adeo
non
dubitat
profligatum
esse
Pelagium,
ut
nostrae,
pro
tuenda
Dei
gratia,
sollicitudini,
tanquam
ridiculae,
ferociter
insultet.
At
sublato
uno
verbulo,
ubi
hominem
sub
reatu
mortis
ob
culpam
constituit,
nego
Pelagium
ullo
modo
attingi.
Beneficia,
quae
in
hominum
naturam
contulit
Deus,
Pighius
splendidis
elogiis
commendat.
Multo
id
et
luculentius,
et
splendidius
[pag.
184]
factum
a
Pelagio
Augustinus
testatur.
Quin
etiam
de
gratia
quid
sentiret,
quum
in
palaestino
concilio,
tum
alibi
saepe
interrogatus,
non
absimili
genere
orationis
suam
impietatem
pingebat.
Quid
est
homo,
aut
quid
habet,
quod
non
a
Deo
acceperit?
Quantae
igitur
et
superbiae
et
insaniae
foret,
si
quid
sibi
proprium
arrogaret,
quasi
non
sibi
Deiv)
gratia
collatum?
En
quibus
Pelagium
machinis
diruat
atque
evertat
Pighius.
Nempe
dum
eius
confessioni
simpliciter
subscribit.
Sed
homini
adimit,
ne
sibi
Deum
obligare
possit
:
quod
Pelagius
asserebat.
Iterum
hoc
sibi
spectrum
sub
Pelagii
nomine
confingit.
Siquidem
quum
ille
non
nisi
a
promissionibus
aestimaret
hominum
merita,
satis
eo
innuebat,
non
aliter
sentire
se,
adstringi
Deum
ad
reddendam
hominum
operibus
mercedem:
nisi
quia
voluntaria
sponsione
se
fecisset
ultro
debitorem.
Denique
nihil
in
hominibus
collocabat,
aut
virtutis,
aut
iustitiae,
quod
non
Dei
gratiae
nominatim
disertisque
verbis
adscriberet.
Nec
aliter
mereri
docebat
homines,
nisi
quia
Deus
illorum
opera
non
necessitate
aliqua,
nec
ullo
obligationis
iure,
sed
pro
immensa
sua
benignitate,
eo
pretio
dignatus
esset.
Hoc
quum
totidem
prope
verbis
succinit
Pighius,
totam
Pelagii
haeresim
a
se
eversam
sibi
gratulatur.
Sed
ratione
invicta
suffultus
est,
cur
non
credat,
paratam
esse
Dei
gratiam,
nisi
iis,
qui
ad
eam
recipiendam
se
praeparaverint:
quoniam
debeat
certa
Deo
constare
ratio,
cur
uni
potius,
quam
alteri
eam
impertiatur.
Hoc
enim
sapientem
decet.
Ego
autem
cum
Augustino
respondeo,
absit
ut
iudicium
hoc
penes
lutum
sit,
et
non
figulum.
Constat
quidem
Deo
certa
solidaque
operum
suorum
ratio:
sed
magis
arcana,
sublimis,
recondita,
quam
ut
eam
capiat
tam
angustus
tenuisque
mentis
nostrae
modulus.
Hoc
nunc
solum
controvertitur,
quod
nos
sapientiam
Dei,
quam
in
hoc
delectu
incomprehensibilem
captui
nostro
Paulus
esse
docet
(Rom.
l
l
,
33),
adoramus
cum
[pag.
185]
timore
et
tremore;
Pighius
1)
Vocem
Dei
sola
princeps
addit.
Abest
quoque
a
versione
gallica.
L
esa
scribit:
collocatum.
|