52:365
.65
CAPUT
II.
366
et
humiliati
fuerimus.
Sicut
dicit
ad
Romanos
8,
29,
electos
omnes
esse
praeordinatos
ut
configurentur
imagini
eius.
Hoc
tam
exhortandis
fidelibus
quam
consolandis
dictum
est.
Quem
enim
non
acuat
ista
exhortatio,
non
moleste
ferendas
esse
afflictiones,
quarum
tam
felix
erit
exitus?
Eadem
cogitatio
suaviter
temperat
quidquid
acerbitatis
est
in
cruce:
quia
neque
dolores,
neque
tormenta,
neque
probra,
neque
mors
horrori
nobis
esse
debent,
in
quibus
communicamus
cum
Christo:
praesertim
quum
omnia
haec
praeludia
sint
triumphi.
Suo
igitur
exemplo
pios
omnes
animat
Paulus,
ut
hilari
animo
afflictiones
pro
Christi
nomine
suscipiant,
in
quibus
iam
gustum
habent
futurae
gloriae.
Quod
si
ab
opinione
nostra
id
abhorret,
ac
crux
ipsa
adeo
nos
consternat
et
oculos
perstringit
ut
Christum
non
sentiamus:
meminerimus
hunc
clypeum
opponere,
fidelis
sermo.
Et
sane
ubi
adest
Christus,
illic
agnoscere
debemus
vitam
et
felicitatem.
Ergo
mordicus
tenenda
ista
communicatio:
quod
non
seorsum
morimur,
sed
cum
Christo,
ut
nobis
cum
eo
post
sit
communis
vita:
nos
cum
eo
pati,
ut
gloriae
simus
consortes.
Caeterum
per
mortem
intelligit
totam
illam
externam
mortificationem,
de
qua
loquitur
secundae
ad
Corinthios
4,
10.
12.
Si
negamus.
Comminatio
quoque
additur
ad
excutiendam
ignaviam.
Nihil
enim
iis
cum
Christo
esse
denuntiat,
qui
persequutionis
terrore
confessionem
nominis
eius
abiiciunt.
Quam
enim
est
indignum,
pluris
esse
nobis
caducam
hanc
mundi
vitam
quam
sacrosanctum
filii
Dei
nomen?
Et
cur
censeret
inter
suos,
qui
perfide
eum
repudiant?
Nihil
hic
valet
infirmitatis
patrocinium.
Nisi
enim
se
vanis
blanditiis
sponte
fallerent
homines,
instructi
spiritu
fortitudinis
constanter
resisterent.
Quod
flagitiose
Christum
abnegant,
id
non
infirmitatis
modo,
sed
infidelitatis
est:
quia
mundi
illecebris
excaecati,
nullam
in
regno
Dei
vitam
cernunt.
Sed
haec
doctrina
meditatione
opus
habet
magis
quam
Explicatione.
Clara
enim
sunt
Christi
verba:
Qui
me
negaverit,
negabo
et
ego
illum
(Matth.
10,
33).
Restat
ut
quisque
apud
se
reputet,
non
esse
hoc
puerile
terriculamentum,
verum
serio
pronuntiari
a
iudice,
quod
suo
tempore
verum
fuisse
constabit.
Quod
sequitur
continuo,
fidelem
manere
illum,
etiamsi
fuerimus
increduli,
hunc
habet
sensum,
nihil
filio
Dei
aut
eius
gloriae
decedere
nostra
perfidia:
quia
se
ipso
contentus,
minime
nostra
confessione
indigeat.
Ac
si
dixisset:
Deserant
Christum
qui
volent,
nihil
illi
auferunt.
Siquidem
ipsis
perditis,
integer
manet.
Quamquam
plus
exprimit,
Christum
scilicet
non
esse
nostri
similem,
ut
a
veritate
sua
desciscat.
Unde
patet,
alienari
a
Christo
quicunque
eum
abnegant.
Atque
ita
impiis
defectoribus
blanditias
j
quibus
se
demulcent,
excutit:
quia
ut
sunt
versipelles.
Christum
similiter
multiformem
et
|