6:364
vocationi
conferri
dicit
gratiam,
non
autem
ipsam
gratiam
facere
ut
invocetur
a
nobis,
contradicit
Iesaiae
prophetae.
l)
Item:
Si
quis
per
naturae
vigorem
bonum
aliquod,
quod
ad
vitam
aeternam
pertineat,
cogitare
aut
eligere,
id
e^t,
praedicationi
consentire
posse
confirmat,
absque
illuminatione
spiritus
sancti,
qui
dat
omnibus
in
consentiendo
et
credendo
suavitatem,
haeretico
fallitur
spiritu.2)
Item
:
Talos
nos
diligit
Deus,
quales
futuri
sumus
ipsius
dono,
non
quales
sumus
nostro
merito.3)
Item:
Nemo
de
suo
habet,
nisi
mendacium
aut
peccatum.
4)
Nunc
mihi
unum
in
tota
sua
doctrina
apiculum
Pighius
ostendat,
qui
non
istis
decretis
confossus
sit
atque
damnatus.
Quod
si
concilii
autoritatem
contemnit,
hoc
saltem
eum
moveat,
quod
qui
interfuerunt
ac
subscripserunt
episcopi,
non
se
autores
istorum
capitum,
sed
approbatores
tantum
esse
profitentur:
quoniam
sibi
a
sede
apostolica
missa
fuerint.
Haec
est
illa
sedes,
unde
quidquid
profectum
fuerit,
non
aliter
accipiendum
esse
contendit
Pighius,
quam
ex
tripode
oraculum:
imo
quam
divinam
e
coelo
revelationem,
cui
et
angeli
et
prophetae
cedere
debeant.
Quid
ergo
nunc
dicturus
est,
hoc
sacrae
illius
sedis
anathemate
in
caput
suum
promulgato?
Quod
autem
toties
cum
Pelagianis
nihil
se
habere
commune
iactat,
nescio
quos
hic
Pelagianos
comminiscatur.
Neque
enim
tantum
cum
iis,
quos
describit
Augustinus,
[pag.
183]
multa
habet
similia,
sed
eorum
quibusdam
multo
est
deterior.5)
Admonitus
fuerat
a
Prospero
Augustinus,
esse
nonnullos
in
Gallia,
qui
ab
eo
dissentiebant:
qui
tamen
eo
usque
pervenerant,
vel
ipso
teste,
ut
primi
hominis
peccato
obnoxium
nasci
humanum
genus
crederent,
nec
inde
quemquam,
nisi
Christi
iustitia,
liberari:
confiterentur
etiam
Dei
gratia
praeveniri
hominum
voluntates,
nec
ad
ullum
opus
bonum
vel
inchoandum
vel
perficiendum
sibi
quemquam
sufficere.
Dum
adversus
eos
disputare
instituit,
discernit
quidem
a
Pelagio,
sed
illa
tamen
confessione
minime
contentus
est
:
a
qua
agnoscere
promptum
est,
quam
procul
adhuc
absit
Pighius.
Fatebantur
illi
praeveniri
a
Deo
hominum
voluntates,
non
naturae
dono
(fuisset
enim
id
ridiculum),
sed
singulari
spiritus
sancti
gratia.
Hic
autem,
neminem
Dei
misericordia
adiuvari
clamat,
qui
non,
et
volendo,
et
sperando,
et
petendo
ante
se
praeparaverit.
Ubi
nunc
tantum
*
illud
inter
eum
et
Pelagianos
dissidium,
quo
gloriatur?
Sed
in
eo
resistit
Pelagio,
quod
Deum
faciat
homini
debitorem.
Sed
quo
argumento?
Etiam
si
nullius,
inquit,
culpae
reus
homo
foret,
quid
tamen
conferre
aut
exhibere
Deo
potest,
servus
Domino,
creatura
creatori,
quo
illum
sibi
adstrin-
1)
Cap.
3.
2)
Cap.
7.
3)
Cap.
12.
4)
Cap.
22.
5)
Lib.
5.
praedestinatione
sanctorum
Cap.
L
|