6:362
amorconiugalis,
parentum
item
erga
liberos
amicitia,
gaudium
ex
felici
successu;
ex
orbitate,
viduitate,
rebusque
omnibus
adversis
tristitia;
famem,
frigus,
inopiam,
pericula,
ignominiam
et
dedecus
reformidare:
appetere
rursum,
et
quaerere
necessaria
vitae
subsidia.
Hos
affectus
non
docemus
1)
per
peccatum
inolevisse,
sed
ab
ipsa
creatione
fuisse
naturae
inditos.
Istam
vero,
quam
nos
nimium
experimur,
ἀταξίαν,
hoc
est,
inordinatum
in
affectibus
excessum,
quo
fit,
ut
male
concupiscamus,
concupiscendoque
rebelles
simus
Deo,
ex
corruptione
tradimus
natum
esse,
non
naturae
ab
initio
fuisse
ingenitum.
Qua
ratione
Augustinus,
sicut
ante
citavimus,
voluntatis
nomine
non
dignatur
appetendi
facultatem,
qualiter
nunc
corrupta
est,
sed
cupiditatem
potius
vocandam
putat,
quod
modum
in
suis
desideriis
nunquam
teneat.
Diligit
pater
filium,
coniux
coniugem:
castus
amor,
et
qui
laudem
etiam
meretur.
Verum,
ut
nunc
vitiata
est
natura,
[pag.
180]
amor
hic
in
homine
non
reperietur,
quin
aliquid
inquinamenti
resipiat.
Itaque
ab
illa
corruptionis
radice
fit,
ut
nihil
purum
au
sincerum
concipiat
voluntas:
sed
quemadmodum
ipsa
est
contaminata,
sic
fructus
etiam
pollutos
et
immundos
pariat.
Atque
hoc
est
quod
dicimus,
quum
iste,
de
quo
loquimur,
morbus
hominum
voluntati
semper
insideat,
ideo
non
nisi
malum
concipere
ipsam
posse.
Nam
si
rei
honestae
alias
in
suo
genere
ac
laudabilis,
nunquam
vitio
caret
appetitus,
propter
eiusmodi
excessum,
quid
quum
mala
concupiscuntur?
Talem
naturae
vitiositatem,
et
scripturae
ubique
demonstrant.
En
tibi
tribus
verbis,
quid
inter
puram
et
adulteratam
naturam
sit
discriminis:
quod
dum
Pighius
non
observat,
omnia
pervertit.
Sed
his
fieri
Deo
iniuriam
opinatur:
quia
minime
eius
bonitati
consentaneum
sit,
animam
creare
sic
destitutam
omni
rectitudine,
ut
nihil
quam
peccare
queat.
Qualis,
inquit,
gratiae
eius
commendatio,
quum
dicitur
talem
naturam
condidisse?
Nos
vero
non
conditori
acceptum
ferimus,
quidquid
in
nobis
mali
est,
sed
primo
parenti
nostro,
qui
miseram
hanc
haereditatem
ad
nos
transmisit.
Quod
si
timet
Pighius,
ne
merito
saevitiae
accusetur
Deus,
si
ob
unius
hominis
culpam
in
universum
genus
tam
severo
poenae
genere
animadverterit,
ne
litiget
nobiscum:
sed
totam
scripturam
aboleat,
ubi
hoc
iudicium
passim
publicatur.
Sequitur
apud
eum
alter
de
naturae
reparatione
locus
:
in
quo
satis
demonstrat,
non
nisi
maledicendo
incalescere
se
posse.
Nam
quia
hic
benedicere
oportuit,
aut
silere,
qualibet
glacie
est
frigidior.
Hoc
tamen
est,
quod
tandem
in
primis
significat
se
habere
a
nobis
diversum:
quod
Deum
manum
porrigere
hominibus
prostratis
opinatur,
ad
eos
1)
Besanae
editiones
et
AmstelodamensiS
male
habent:
nos
docemus.
|