55:362
postea
vires
suas
impares
experti,
pigrescunt:
ergo
Iohannes,
ut
conatus
nostros
incitet,
mandata
Dei
gravia
esse
negat.
Verum
obiici
contra
potest,
nos
longe
aliud
experiti:
et
scriptura
etiam
testatur
iugum
legis
esse
importabile
(Act.
15,
10).
Ratio
quoque
manifesta
est:
nam
quum
nostri
abnegatio
sit
quasi
servandae
legis
praeludium,
an
facile
homini
esse
dicemus,
se
ipsum
negare?
Imo
quum
lex
spiritualis
sit
(quemadmodum
Paulus
docet
[Rom.
7,
14]),
nos
autem
nihil
quam
caro,
ingens
inter
nos
et
Dei
legem
dissidium
esse
oportet.
Respondeo,
difficultatem
hanc
minime
esse
ex
natura
legis,
sed
ex
carnis
nostrae
vitio.
Quod
etiam
Paulus
diserte
exprimit:
quia
postquam
dixit,
impossibile
fuisse
legi
conferre
nobis
iustitiam:
mox
culpam
in
carnem
reiicit.
Haec
solutio
Pauli
et
Davidis
sententias,
quae
in
speciem
videntur
multum
pugnare,
optime
conciliat
Paulus
legem
facit
mortis
ministram
(2.
Corin.
3,
7),
nihil
quam
iram
Dei
operari
pronuntiat:
datam
esse
ut
peccatum
augeret:
vivere
ut
nos
occidat.
David
contra,
suavem
prae
melle,
et
prae
auro
desiderabilem
sibi
esse
praedicat
(Psal.
19,
l
l
)
.
Inter
alia
eius
elogia,
haec
ponit,
Quod
exhilaret
corda,
ad
Dominum
convertat,
et
vivificet.
Sed
Paulus
legem
cum
vitiosa
hominis
natura
confert:
inde
hostilis
ille
conflictus.
David
autem,
qualiter
affecti
sint,
quos
Deus
spiritu
suo
regenuit,
docet.
Hinc
suavitas
illa
et
oblectatio,
cuius
nullum
gustum
caro
percipit.
Nec
vero
Iohannes
distinctionem
hanc
omisit:
ne
quis
enim
generaliter
hoc
acciperet,
praecepta
Dei
non
esse
gravia,
restringit
ad
filios
Dei:
quo
significat,
fieri
hoc
spiritus
virtute,
ut
Deo
obsequi
non
sit
nobis
grave
nec
molestum.
Nondum
tamen
videtur
prorsus
soluta
quaestio.
Nam
fideles
utcunque
spiritu
Dei
regantur,
durum
tamen
cum
carne
sua
certamen
sustinent:
et
quantumvis
sudent,
vix
tamen
dimidia
ex
parte
ad
officium
se
comparant
:
imo
quasi
inter
sacrum
(ut
aiunt)
et
saxum
constituti,
fere
sub
onere
deficiunt.
Videmus
ut
Paulus
se
captivum
teneri
gemat,
et
infelicem
exclamet,
quia
non
potest
libere
Deo
servire.
Respondeo,
facilem
vocari
legem,
quatenus
coelesti
virtute
praediti,
superamus
carnis
concupiscentias.
Nam
utcunque
recalcitret
caro:
sentiunt
tamen
fideles:
nulla
se
alia
re
tam
oblectari,
quam
ut
Deum
sequantur.
Praeterea
notandum
est,
Iohannem
non
loqui
de
nuda
lege,
quae
nihil
praeter
mandata
continet:
sed
paternam
Dei
indulgentiam
coniungere,
qua
mitigatur
legis
rigor.
Ergo
quum
nobis
clementer
ignosci
a
Domino
scimus,
si
opera
nostra
legi
non
satisfaciant,
id
longe
nos
reddit
ad
obsequium
promptiores:
quemadmodum
in
Psalmo
130,
4,
habetur:
Apud
te
est
propitiatio,
ut
timearis.
Hinc
ergo
facilitas
legis
servandae,
quod
fideles
venia
sublevati,
sicubi
deficiunt,
animos
non
des-
|