8:361
361
PRAEDESTINATIONE.
362
dum
est,
Dei
voluntati,
quae
omnibus
causis
superior
est,
non
cedere,
nisi
manifesta
eius
causa
appareat.
Memoria
quidem
repetendum
est
quod
ante
dixi:
nihil
nisi
optima
ratione
facere
Deum.
Sed
quia
certissima
iustitiae
regula
est
eius
voluntas,
nobis
praecipua,
ut
ita
loquar,
rationum
omnium
ratio
esse
debet.
Nam
fidei
humilitas,
quum
ex
viva
divinae
iustitiae
reverentia
nascatur,
minime
stupida
fingenda
est.
1)
Quis
enim,
nisi
persuasionem
hanc
penitus
animo
infixam
habeat,
iustum
esse
Deum,
et
recta
[pag.
191]
eius
opera,
in
solo
eius
placito
acquiescet?
Itaque
Sorbonicum
illud
dogma,
in
quo
sibi
plaudunt
papales
theologastri,
detestor:
quod
potentiam
absolutam
Deo
affingit.2)
Solis
enim
lucem
a
calore
avellere,
imo
suum
ab
igne
calorem,
facilius
erit,
quam
Dei
potentiam
separare
a
iustitia.
Facessant
ergo
procul
a
piis
mentibus
monstrosae
illae
speculationes:
plus
aliquid
Deum
posse
quam
conveniat:
vel
eum
sine
modo
et
ratione
quidquam
agere.
Nec
vero
commentum
illud
recipio,
Deum,
quia
lege
solutus
sit,
quidquid
agat,
reprehensione
vacare.
Deum
enim
exlegem
qui
facit,
maxima
eum
gloriae
suae
parte
spoliat,
quia
rectitudinem
eius
ac
iustitiam
sepelit.
Non
quod
legi
subiectus
sit
Deus,
nisi
quatenus
ipse
sibi
lex
est.
Talis
enim
est
inter
potentiam
eius
ac
iustitiam
symmetria
et
consensus,
ut
nihil
ab
ipso
nisi
moderatum,
legitimum
et
regulare
prodeat.
Et
certe
quem
omnipotentem
praedicant
fideles,
eundem
simul
mundi
iudicem
agnoscant
necesse
est,
ut
potentiam
sensu
suo
apprehendant
iustitia
et
aequitate
temperatam.
Nondum
tamen
soluta
est
obiectio:
Si
Dei
arbitrio
geruntur
omnia,
nec
quidquam
homines
nisi
eo
volente
et
ordinante
designant,
esse
igitur
malorum
omnium
autorem.
Vera
est
illa
[pag.
192],
quae
pridem
in
scholis
obtinuit,
et
passim
celebratur
distinctio:
malum
poenae,
non
culpae
a
Deo
proficisci,
modo
dextre
intelligatur.
Sed
imperite
quidam,
ac
si
verbulo
uno
rem,
de
qua
agitur,
obruere
liceret,
hoc
ipsum
de
quo
maxime
ambigitur,
secure
praetereunt:
quomodo
extra
culpam
sit
Deus
in
eodem
opere,
quod
in
Satana
et
reprobis
tam
damnat
ipse,
quam
damnandum
ab
hominibus
pronunciat.
In
eodem
enim
opere,
non
diversis,
malum
utrumque
cernitur,
ut
Deo
iustae
punitionis
laudem,
culpam
hominibus
adscribi
necesse
sit.
Praedones
sancti
Iob
pecora
rapiunt.
Crudele
et
indignum
est
facinus.
Satan
hoc
modo
eum
ad
desperationem
sollicitat.
Magis
detestanda
machinatio.
Atqui
Iob
autorem
alium
praedicat:
Domi-
1)
une
ignorance
stupide
qui
nous
fasse
fenner
les
yeux
a
ce
que
l'Escriture
nous
monstre.
2)
Add.
qui
soit
comme
desreiglee.
|