55:361  361  CAPUT  Y.  362  vidit,  nec  auris  audivit,  nec  sensus  percepit,  quae  diligentibus  Deum  reposita  sit  merces:  sed  solus  spiritus  ad  arcanum  illud  pervenit.  Deinde  quum  datus  sit  nobis  Christus  in  sanctificationem,  et  spiritum  regenerationis  secum  simul  afferat:  denique  quum  nos  inserat  in  corpus  suum:  haec  quoque  altera  ratio  est,  cur  fidem  habere  nemo  possit,  quin  sit  ex  Deo  genitus.  Diligit  eum  qui  genitus  est.  Augustinus  et  alii  quidam  veterum  ad  Christum  hoc  traxerunt:  sed  falso.  Nam  sub  numero  singulari  omnes  fideles  apostolus  designat:  et  contextus  aperte  ostendit,  non  aliud  esse  illi  consilium,  nisi  ut  mutuum  in  fratres  amorem  ex  fide,  tanquam  ex  fonte,  derivet.  Est  autem  argumentum  ex  communi  naturae  ordine  sumptum  :  sed  quod  in  hominibus  cernitur,  ad  Deum  transfert.  Notandum  autem  est  apostolum  non  ideo  de  solis  fidelibus  sermonem  habere  praeteritis  extraneis,  quod  illi  soli  amandi  sint,  horum  autem  nulla  habenda  sit  cura  vel  ratio  :  sed  nos  hoc  velut  tyrocinio  ad  omnes  sine  exceptione  amandos  instituit,  quum  initium  facere  a  piis  iubet.  2.  In  hoc  cognoscimus.  His  verbis  breviter  ostendit  quaenam  vera  sit  caritas,  nempe  quae  ad  Deum  refertur.  Hactenus  docuit  nusquam  esse  verum  Dei  amorem,  nisi  quum  proximi  etiam  amantur,  quia  hic  perpetuus  sit  effectus:  nunc  autem  docet,  recte  et  ordine  amari  homines,  quum  Deus  priores  obtinet.  Atque  haec  definitio  necessaria  est:  nam  saepe  fit  ut  homines  amemus  extra  Deum:  ut  profanae  et  carnales  amicitiae  non  alio  quam  ad  privatum  commodum,  vel  ad  alios  evanidos  respectus  tendunt.  Ergo  sicuti  prius  effectum  urgebat,  ita  nunc  causam  urget:  vult  enim  sic  mutuam  coli  inter  nos  caritatem,  ut  Deus  praeferatur.  Amori  Dei  coniungit  legis  observationem,  et  merito:  nam  quum  Deum  amemus  ut  patrem  et  dominum,  fieri  non  potest  quin  coniuncta  sit  reverentia  cum  amore.  Deinde  non  potest  a  se  ipso  Deus  avelli:  quum  itaque  fons  sit  omnis  iustitiae  et  rectitudinis,  qui  eum  amat,  necesse  est  ut  compositos  habeat  suos  affectus  in  obedientiam  iustitiae.  Non  est  igitur  otiosa  res  amor  Dei.  Verum  ex  hoc  loco  simul  colligimus,  quaenam  vera  sit  legis  observatio:  nam  si  metu  tantum  coacti  Deo  obsequimur  in  servandis  eius  mandatis,  longe  distamus  a  vera  obedientia.  Ergo  hoc  primum  est,  ut  corda  se  Deo  addicant  in  liberalem  reverentiam:  deinde  vita  ad  legis  regulam  formetur.  Hoc  sibi  vult  Moses,  quum  in  colligenda  legis  summa  dicit,  Israel,  quid  petit  abs  te  Dominus  Deus  tuus,  nisi  ut  ipsum  diligas,  et  ei  obedias?  (Deut.  10,  12).  3.  Praecepta  eius  gravia  non  sunt  Hoc  additum  est  ne  difficultas  (ut  fieri  solet)  studium  nostrum  frangat  vel  minuat.  Nam  qui  alacri  animo  magnoque  fervore  piam  sanctamque  vitam  aggrediuntur,